Perswazje recenzja

Perswazje” to ostatnia powieść Jane Austen wydana już po jej śmierci i faktycznie rozumiem osoby, które wskazują ją, jako tę najbardziej dojrzałą, różniącą się od pozostałych, a nawet najlepszą. Cóż, to ostatnie to kwestia gustu, bo jednak ja jestem fanką „Dumy i uprzedzenia”. Faktem natomiast jest, że portret angielskiej szlachty początku XIX wieku, jaki tutaj wyrysowała Jane Austen naprawdę robi wrażenie i jest dopracowany w najmniejszym szczególe. Dzięki niej mogłam rzeczywiście poczuć klimat tamtych czasów, bo oddała go wręcz idealnie. Wszystkie zwyczaje, konwenanse, skandale, miłosne gierki odtworzyła z ogromną precyzją dodając wiele smaczków. No i oczywiście pokusiła się o karykaturalny obraz rzeczywistości, co chyba najbardziej urzeka mnie w każdej jej książce.

Miłość, która połączyła Annę Elliot i Fredericka Wentwortha niestety zostaje poddana próbie. Konwenanse doprowadzają do ich rozstania, a jednak oboje nie potrafią się z tym pogodzić. Kiedy spotykają się po kilku latach rozłąki, uczucie znów odżywa na nowo. Tylko pytanie, czy nie jest za późno i czy da się wszystko naprawić?

Prozę Jane Austen albo się lubi albo nie. Mnie zachwyca cudownie plastycznym i poetyckim językiem. Jest też mistrzynią w kreowaniu wyrazistych postaci. Uniwersalność „Perswazji” i wielu innych jej książek kryje się w postrzeganiu miłości, która w jej wydaniu nie jest idealizowana, ani w żaden sposób cukierkowa, ale pełna sprzeczności, trudna, często próżna i interesowna, jednak w wielu przypadkach okazuje się być tą na zawsze, która daje największe szczęście.

Muszę jeszcze na koniec wspomnieć o wyjątkowym wydaniu, które przygotowało Wydawnictwo Zysk i S-ka. Jestem naprawdę zachwycona! Prezentuje się naprawdę pięknie!

Tłumaczenie: Katarzyna Krawczyk

PS Ekranizację tej książki w reżyserii Carrie Cracknell na Netlix oglądacie na własną odpowiedzialność… To największe zło, jakie w ostatnim czasie widziałam… Jestem bardzo zawiedziona...

Bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka za egzemplarz do recenzji!