Dygot recenzja

"Dygot" Jakuba Małeckiego chodził za mną od bardzo dawna. Zachęcona poprzednimi książkami (czyli "Rdzą" i "Nikt nie idzie") sięgnęłam po nią z ogromną przyjemnością.
Poznajemy historie trzech pokoleń, które przedstawione są na tle istotnych historycznych wydarzeń - II wojny, komunizmu, stanu wojennego i nowożytności. Małecki stworzył niepokojący obraz polskiej wsi. Wsi pełnej zabobonów, nietolerującej wszelkiej odmienności, ufającej tylko temu, co znane. Rodzina Łabendowiczów zostaje przeklęta przez pewną Niemkę - później rodzi im się syn, Wiktor. Jest cały blady, ma jasne włosy i nienaturalnie czerwone oczy. Jakiś czas później w innym miejscu rodzinę Geldów spotyka tragedia. Ich córka, Emilia, zostaje poparzona w wyniku pożaru. Jak wieś przyjmie te dwie osoby?
Streszczanie fabuły według mnie nie ma sensu (tak jak w większości książek tego pana). To jak bym opisała tę powieść? Jest to książka inna. Dziwna. Jednak to wszystko czyni ją wyjątkową.
"Dygot", czyli niejako rodzinna saga jest podszyta nieznanym, pewną tajemnicą. Pochłonęła mnie bez reszty, zresztą jak każda inna książka Jakuba Małeckiego.
Niesamowity autor sprawia, że chyba przeczytam wszystko, co wyjdzie z jego ręki. Mogłabym godzinami czytać to co stworzył. Uwielbiam tę nutę bajkowości, którą widać w opisywanej przez niego rzeczywistości. Mimo tego nieraz złapałam się na myśli "jakie to prawdziwe!".
Jeśli nie znacie się jeszcze z twórczością Jakuba Małeckiego to zróbcie sobie gwiazdkowy prezent i spędźcie z nim trochę czasu. Fantastyczna, pięknie napisana książka książka o miłości, dojrzewaniu i tolerancji może spodoba się Wam tak samo jak i mnie.