Solo recenzja

Debiutancka powieść Anny Dan znalazła się na mojej liście książek, które muszę przeczytać, jak tylko pierwszy raz zobaczyłam okładkę. Jestem okładkową sroką i nie ukrywam, że ładne, estetyczne obrazki przyciągają moją uwagę. Tym razem powód był jeszcze jeden - obandażowane dłonie. Odkąd kilka lat temu zaczęłam trenować boks, sport ten stał się moją miłością. Również inne sporty walki mają szczególne miejsce w moim sercu, więc nie może dziwić, że widząc taką okładkę, musiałam sięgnąć po tę książkę.

"Solo" opowiada o Datce - kobiecie, która przeżyła w swoim życiu traumatyczne wydarzenie, po którym postanowiła rozpocząć trenowanie sztuk walki. Bohaterka stara się być twarda i silna, jednak w środku nadal nie doszła do siebie. Polubiłam ją od samego początku i choć czasem mnie irytowała, miałam z nią pewnego rodzaju więź. Gdy Datka poznaje Solo, chłopaka, który przeżył tragedię, jej życie diametralnie się zmienia, a nasi bohaterowie wzajemnie muszą sobie pomóc, by pokonać demony z przeszłości. Ale czy im się uda?

Trudno mi uwierzyć, że ta powieść to debiut. Jest naprawdę dobrze napisana. Narracja prowadzona jest w sposób tak naturalny, że można odnieść wrażenie, że to koleżanka opowiada nam, co wydarzyło się w jej życiu, gdy się długo nie widziałyśmy. Bardzo mi się to podobało i nawet nie zauważyłam, jak uciekały kolejne strony. Nie było chwili na nudę, mimo że akcja nie biegła szybkim tempem. Kreacja bohaterów również wpisała się w klimat koleżeńskiej opowieści. Nie czytałam o obcych ludziach stworzonych w czyjeś głowie... To znaczy czytałam, ale czułam się, jakbym czytała o naszych wspólnych znajomych. Książkę idealnie czytałoby się przy kawie i ciastku, co podkręciłoby atmosferę koleżeńskiej opowieści.

Było kilka momentów, gdy łapałam się za głowę, jednak nie przyćmiły odbioru książki. Może z wyjątkiem jednego, który do teraz siedzi w mojej pamięci: nie głaszcze się obcych psów po głowie! To gest okazujący dominację, jeżeli pies tej dominacji nie uznaje (a dlaczego miałby uznawać dominację obcej osoby?), może zaatakować.

"Solo" to zdecydowanie bardzo dobra powieść. Czyta się ją lekko i przyjemnie. Trzeba tylko uważać, żeby nie siadać do niej "na chwilę", bo czas przy niej szybko ucieka i nawet nie zauważymy, kiedy piętnaście minut zamieni się w godzinę.