Tam ci będzie lepiej recenzja

Ryszard Ćwirlej tym razem napisał kryminał dziejący się nie w czasach PRL-u, ale w latach 20. w Poznaniu i w pobliskich Niemczech. Ciekawie pokazana jest specyficzna sytuacja polsko-niemieckiego pogranicza, z pomieszanymi obywatelstwami i tożsamościami narodowymi, z granicą która dzieliła miasta na pół.

Największą siłą książki są regionalne smaczki obyczajowe, na przykład oficer z Kongresówki zżyma się na meldunki Poznaniaków zaczynające się od 'ja', na przykład 'ja melduję...' a to tylko kalka z niemieckiego, bo przecież Poznaniacy służyli masowo w wojsku pruskim. Ciekawa jest poza tym historia wozaka transportującego piwo z browaru, albo bezrobotnych czekający na odpadki od masarza, żeby mieć w garze jakiś ersatz mięsa, sporo takich ciekawych scenek znajdziemy w książce.

Głównym bohaterem jest komisarz Antoni Fischer z Poznania zaprzyjaźniony z policjantem niemieckim, bo razem walczyli po stronie Niemiec w pierwszej wojnie światowej. Sympatyczny to gość, trudno go nie polubić.

Książka ma też liczne słabości. Może największą są dłużyzny, rzecz cała ciągnie się niebywale, mógłby autor ją skrócić o połowęk a cała akcja nic na tym by nie straciła. I tak na przykład cały rozdział poświęcony jest znalezieniu trupa w pociągu, scena ta w ogóle nie popycha fabuły, a ciągnie się strasznie, niemniej dostarcza nowych smaczków obyczajowych, co zdaje się było głównym zamierzeniem Ćwirleja

Poza tym mnoży autor wątki i postacie: Kryśka, Tolek Grupiński, Ginter Nowak, policjant niemiecki, policjant polski i kto tam jeszcze, za dużo tego. Wiele też postaci mocno jest jednowymiarowych: jeśli oficer wojska jest tępy to tępy do końca, jak oficer policji szuja, to szuja od początku do epilogu. Mocno to schematyczne jest prawdę mówiąc.

I jeszcze wszystko tam podane łopatologicznie, kawa na ławę, jak nastolatkowi, w stylu pana Samochodzika. Zaś opisanie miłości od pierwszego wejrzenia czysto jest harlekinowskie: w pana uderza piorun, a pani ma motylki w brzuchu, prawdę mówiąc to raczej śmieszne niż romantyczne jest.

Wszystko kończy się dobrze, zbrodniarze i szpiedzy zostają ukarani, ale nie w sądzie, ludowa sprawiedliwość skręca im kark lub strzela w łeb, ale co tam, przecież mamy do czynienia z łajdakami. Komisarz Fischer wychodzi z całej afery z lekko pobrudzonymi rękami, ale że pobrudził je w słusznej sprawie, więc mu się wybacza.

W związku z dłużyznami i mnogością wątków słuchanie audiobooka szło mi trudno, nie ułatwiała sprawy raczej mało wyrazista interpretacja Mieczysława Hryniewicza. No nie ma Ćwirlej zwięzłości i ostrego pióra Wrońskiego niestety.