Czarodziejska góra recenzja

Książka Manna znów stała się popularna za sprawą ostatniej powieści Olgi Tokarczuk, mówi się wręcz, że 'Czarodziejską górę' wypada przeczytać przed 'Empuzjonem'. Rzecz ma, z pewnością uzasadnioną, opinię arcydzieła, oczywiście Mann wielkim pisarzem jest, ale jakoś mnie nie zachwyca i zaraz wyjaśnię dlaczego.

Po pierwsze książka jest przeraźliwie nudna, nic się nie dzieje, wielu czytelników uważa to za jej zaletę (dlaczego?) dla mnie niestety jest to wada nie do przezwyciężenia. Mamy oto opisane życie Hansa Castorpa przed przybyciem do sanatorium. To życiorys bogatego niemieckiego mieszczanina w którym brak jakichkolwiek ciekawych momentów. Mamy tam ważne rozmowy z dziadkiem, który chełpi się etosem i tradycją niemieckiego mieszczaństwa, albo nibyprzyjaźń z Przybysławem Hippe, której kulminacją jest prośba o srebrny ołówek. A gdzie tam bunty młodości? Gdzie namiętności? Płaska, nieciekawa egzystencja.

Nasuwa mi się porównanie z Rzeckim z mojej ukochanej 'Lalki', pana Ignacego też można uważać za nudnego mieszczanina, ale miał swoją fiksację napoleońską, poza tym wielkie poczucie humoru. U Manna żadnych szaleństw nie ma, a humoru za grosz. Jest za to wielka apoteoza niemieckiego mieszczaństwa z jego pracowitością, oszczędnością, przestrzeganiem tradycji, a przede wszystkim nudziarstwem, prawdziwy popis tego nudziarstwa dał Mann w 'Buddenbrookach', ale tutaj też jest nieźle.

A potem w sanatorium to samo, szybko staje się Castorp częścią świata w którym nic się nie dzieje. To świat więzienny, świat ludzi zamkniętych w małej przestrzeni gdzie brak wrażeń kompensuje się poprzez wyolbrzymianie drobnych zdarzeń. Zatem fakt, że pani Chauchat trzaska drzwiami wchodząc do jadalni, urasta nieledwie do rangi szekspirowskiego dramatu, nuda, panie dzieju nuda!

Oczywiście można argumentować, że potem jest lepiej, mamy pono pasjonujące dyskusje Naphty i Settembriniego, ale nie zdzierżyłem, nie mogąc stłumić ziewania przerwałem lekturę przeczytawszy 19%, ebooka. Może i Tomasz Mann to wielki pisarz jest, ale też wielki nudziarz.

Muszę powiedzieć, że nie odkładam Manna definitywnie, może jeszcze do niego wrócę, ale na razie basta.