Zgubne dziedzictwo recenzja

„Rodzina, rodzina, rodzina ach rodzina. Rodzina nie cieszy, nie cieszy, gdy jest…” Zdanie powtarzane za Kabaretem Starszych Panów wydaje się wręcz idealne, aby opisać historię familii, którą mamy szczęście bądź też niefart poznać w najnowszej książce Jacka Krakowskiego „Zgubne dziedzictwo”.
Ten absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie skończył chemię, poeta, prozaik, autor utworów dla dzieci i młodzieży w swoim najnowszym dziele przedstawia nam historię zamotaną i zagmatwaną niczym tak samo jak najlepsze dzieło Hitchcocoka. Jednak do Hitchococka mu daleko i to bardzo.
Historia kilkunastu ludzi spokrewnionych ze sobą bardziej lub też mniej, początkowo intryguje, później zaczyna nudzić. Wykreowani bohaterowie wydają się niesamowicie barwnymi i oryginalnymi postaciami jednak przy bliższym poznaniu, w moim odczuciu, dużo tracą ze swej atrakcyjności. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że każda przedstawiona w tej książce osoba ma cechy, które powielają się u wszystkich innych bohaterów.
Fabuła sama w sobie nie jest zła. Na pewno nie wolno jej spisywać na straty. Pomysł bardzo oryginalny, nie powiem. Jeszcze nie spotkałam się, z historią o trupie, który wraca całkiem żywy i nic nie wie o własnej śmierci.
W tą kryminalną historię, gdzie prym wiodą pieniądze, wprowadza nas młoda policjantka Laura Siwicka. Dzięki niej poznajemy całą gałąź tej bardzo specyficznej rodziny i poznajemy kolejne bardzo zagmatwane wątki i zależności. Kiedy wydaje nam się, że już nadążamy za tym kto z kim, gdzie, kiedy i dlaczego okazuje się, że nieco zagubiliśmy się w wątku kryminalnym, który sama osobiście i tak dostrzegałam bardzo słabo.
W niektórych momentach fabuła książki przypominała mi znacznie bardziej komedię aniżeli kryminał. Ale nie ma tego złego… przynajmniej od czasu do czasu człowiek się uśmiechnie.
Język jest łatwy i przyjemny. Nie ma trudnych leksykalnie sformułowań. Nie jest też specjalnie bogaty. Ot taki sam jaki słyszy się na ulicach. Czytając miałam też kilka zastrzeżeń już nie do samej fabuły czy języka, a bardziej do wydania, gdyż okładka jest bardzo słaba – bardziej przypomina historię o narkomanach, niż to, co faktycznie rozwija przed nami treść. A jeżeli już mowa o samej treści to znalazłam w niej mnóstwo literówek…
Ogólnie rzecz ujmując, książka nie najgorsza. Kryminał - średni , zdecydowanie bywają lepsze. Ale przyjemnie się czyta. Nadaje się dla każdego, kto tylko będzie miał ochotę sięgnąć po tę pozycję. Taka w miarę przyzwoita lekturka na nużące popołudnie.
Nie zachwalam, nie krytykuję, gdyż jednoznacznie nie mogę powiedzieć, że mi się podobała, ani tym bardziej, że była do niczego. Była inna, nieco zaskakująca i intrygująca, ale też bardzo infantylna. Na sto procent „dziwna”.