Bez pożegnania recenzja

Choć wiem, że Agnieszka Lingas-Łoniewska ma na swoim koncie wiele książek, znam jedynie dylogię „Kiedy...”. Muszę przyznać, że miałam obawy przed lekturą, myśląc że będzie to ckliwa młodzieżówka, jak się okazało zupełnie zbędne bo to kawal dobrej obyczajowej historii. Dlatego z chęcią sięgnęłam po „Bez pożegnania”, co jak się okazało jest kontynuacją „Bez przebaczenia”, której nie miałam okazji czytać. Umknął mi ten fakt, bo zwykle wolę czytać od pierwszej części.

„Bez pożegnania” to głównie historia Jacka i Weroniki. Mężczyzna obejmuje nowe stanowisko w Wyższej Szkole Wojsk Zmechanizowanych w Orzyszu. Ma pełnić funkcję zastępcy pułkownika Piotra Sadowskiego, którego historię czytelnicy poznali w pierwszej części. Nad Jackiem Krallem krążą demony wojennej przeszłości związanej w misją w Afganistanie. Weronika Szuwarska jest psychologiem. Na Mazury trafia trochę przypadkiem, trochę jest to ucieczka przed dawnym życiem. Trapiony bezsennością Jacek wreszcie zdecyduje się poprosić o pomoc specjalisty. Weronice w głowie zawróci spotykany przypadkiem mężczyzna. Dużą część całej opowieści stanowi też historia Piotra i jego żony Pauliny.

Wstęp do książki szumnie zapowiada nawiązanie do problemu PTSD, czyli zespołu stresu pourazowego. To naprawdę przerażające z jakimi emocjami i lękami muszę zmierzyć się żołnierze wracający z misji wojskowych. Paraliżujący strach, bezsenne noce, nawracające wspomnienia czy stany depresyjne powodują że żołnierze nie są w stanie normalnie funkcjonować. PTSD nie pozostaje bez wpływu również na ich bliskich. Moim zdaniem ten wątek w powieści jest za mało rozwinięty, potraktowany powierzchownie, bo za mało tu scen i przykładów, a za dużo niepotrzebnych miłosnych i romantycznych scen. Wiem, ze w PTSD chodzi o powrót do normalnego życia i uporanie się z demonami, ale można było bardziej rozwinąć wszystkie te złe rzeczy, które się dzieją. Liczyłam na więcej w tym temacie. Dużym plusem są dobrze odwzorowane sceny z misji wojskowych, do których Piotr i Jacek wracają we wspomnieniach. Uwidacznia się solidny research autorki.

Historia w „Bez pożegnania” jest nośna i wciąga praktycznie od pierwszej strony. Kolejny dowód, że autorka bazuje na emocjach, nie bez powodu nazywana jest #dilerkaemocji. Są momenty, że jest za bardzo ckliwie, za dużo lukru, ale wiem że jest wiele zwolenniczek tego typu historii. Minusem jest prostota historii, mniej więcej po jednej czwartej można się domyślić zakończenia, nawet przy okazji wątku sensacyjnego, w który uwikłają się bohaterowie pierwszo- i drugoplanowi.

Nie jestem fanką historii obyczajowych czy powieści należących do tzw. literatury kobiecej, ale muszę przyznać że książki Agnieszki Lingas-Łoniewskiej czyta się bardzo dobrze i jeśli będę miała okazję na pewno sięgnę po kolejne.