Jabłko Apolejki recenzja

Po książkę Beaty Wróblewskiej pod tytułem „Jabłko Apolejki” sięgnęłam z ciekawości. Zaintrygował mnie opis z tyłu książki,w którym znajduje się informacja,że jest ona laureatką Nagrody Literackiej im. Astrid Lindrgen.

Główną bohaterką jest Kasia,która wraz z mamą i młodszym rodzeństwem z dnia na dzień jest zmuszona opuścić Warszawę. Kasia jest licealistką. Jest w klasie maturalnej. Jej brat jest chory na autyzm. Przeprowadzka sprawia,że traci ona najbliższych przyjaciół i zmienia szkołę. Ojciec dziewczyny zaginął. Po przeprowadzce główna bohaterka poznaje tajemniczych kolegów: Albiego,Zuzannę oraz Konrada. Kasia postanawia odnaleźć swojego ojca,który zaginął z dnia na dzień.

Czy Kasi uda się odnaleźć ojca? Dlaczego boi się ona łysych mężczyzn? Jak Kasia poradzi sobie z przeprowadzką? Czy zaadaptuje się w nowej szkole? Jaki wpływ na jej życie będą mieli nowi przyjaciele?

Tego możecie się dowiedzieć sięgając po książkę autorstwa Beaty Wróblewskiej pod tytułem „Jabłko Apolejki”.

Autorka zamieściła w książce bardzo ciekawą historię. Jednakże muszę przyznać,że jest ona przeznaczona bardziej dla młodszej młodzieży niż dla tej starszej. Dla mnie historia była ciekawa,jednak uważam,że ja na takie książki jestem już za stara. Autorka pisze ładnym i zwięzłym językiem. Ciekawe opisy i bogate słownictwo to kolejne atuty powieści. W dość ciekawy sposób zostały nam przedstawione postacie,szczególnie postać główna-Kasia jest bardzo wyrazistą dziewczyną,choć odrobinę zagubioną. Muszę przyznać,że ta historia jest bardzo życiowa i pouczająca. Po jej przeczytaniu możemy przemyśleć sobie pewne rzeczy i dojść do ciekawych wniosków. Główna bohaterka to dziewczyna ,która niejedno w życiu już przeszła i nie boi się stawiać czoła nowym wyzwaniom.

Podsumowując książkę polecam młodszej młodzieży,gdyż w przypadku starszych ta historia może wydać się nudna i naciągana.