Szalej recenzja

"To, co przynależy kobiecie".

W trakcie czytania tego zaskakującego debiutu dziękowałam w duchu losowi, za rodzinę, w której kobiety miały od pokoleń mocne charaktery i dlatego mogę śmiało powiedzieć, że ja Zośką nie jestem!

Paradoksalnie rozumiem i nie rozumiem tej lirycznej i bardzo gorzkiej opowieści o tym, jak bliskie sobie kobiety, mimo, że każda z nich na pewnym etapie swojego życia poszukiwała upragnionej wolności, to kończyła na powielaniu rodzinnego szablonu życia, by jako matka przekazać go dalej, jak balast, jak garb, który ciąży ale pozbycie się go jest trudne.
Rozumiem, bo pochodzę z tego pokolenia co Zośka i znam ten typ kobiet, które przez pewien czas, w okresie buntu zarzekały się: nie będę jak moja babka, nie będę jak moja matka...
Nie udało się...
Nie rozumiem, bo miałam wolność wyboru, miałam prawo do popełniania własnych błędów, miałam możliwość nauczyć się życia po swojemu, bez wiecznych nakazów i zakazów. W końcu miałam to szczęście, że wzorce mężczyzn również były i są nadal naprawdę cudowne.

Czy w dwanaście dni można pokazać czterdziestoletnie życie?
Dziecko, dziewczynę, kobietę, która wciąż zastanawia się, czy jej życie ma jakąś wartość, która myśli o sobie, że jest niczym szkodnik...
Bo wciąż poddawana ocenie, ograniczeniom jest ślepo posłuszna i milcząca, i uwięziona we wpojonych w nią ograniczeniach. Przykuta zdrowaśkami i karcącą ręką.
Czasem ta tęsknota za wolnością wyrywa ją za płot, czasem szepcze w jej głowie kwieciście poetyckimi zdaniami, w jakie ubrała jej myśli Autorka @monika_drzazgowska 🖤

Czy taki surowy świat, o jakim pisze Pani Monika może wybrzmieć nostalgiczne?
Czy można zatęsknić do dzieciństwa mimo tego chłodu jakim powiało od tej rodziny?
Owszem, można. Ja zatęskniłam 🖤
Zatęskniłam za moim dzieciństwem, za moimi babciami, za wsią małopolską, za młodością, za poezją, którą tak bardzo kochałam.
Za te chwile tęsknoty dziękuję bardzo 🖤

Autorka ma dar poruszania strun tkwiących w nas głęboko. Uwielbiam takie pisanie!