Ja wam pokażę recenzja

Komedia romantyczna "Ja wam pokażę!" powinna nosić tytuł "Ja wam pokażę, jak nie należy robić filmów!".

Jak wiadomo lepsze jest wrogiem dobrego. Producenci "Ja wam pokażę" zamiast po prostu powtórzyć to, co sprawdziło się w "Nigdy w życiu" postanowili eksperymentować. Zamienili więc całkiem udaną Judytę w osobie Danuty Stenki na jakąś taką nijaką Grażynę Wolszczak, przystojnego i wzbudzającego zaufanie Artura Żmijewskiego na playboya Pawła Delągą a byłego męża Judyty, Jana Frycza na jak zawsze udającego debila Cezarego Pazurę.

I pewnie nawet te eksperymenty nie okazały by się tragiczne w skutkach gdyby nie to, że film został fatalnie wyreżyserowany. Zamiast jakiejkolwiek płynności mamy zbitkę oderwanych od siebie scenek rodzajowych. Koszmarne jest to, że wiele z nich nie służy kompletnie niczemu. Gdy Hanka Bielicka jako ciotka Judyty z Ameryki zaczyna mówić po angielsku jest to tak żenujące, że nawet biedna Wolszczak nie wiedziała jak się zachować, więc robi tylko głupią minę. Takich scen potworków, jest niestety w tym filmie co niemiara.

Grażyna Wolszczak w roli polskiej Bridget Jones wypada średnio. Wiek ma odpowiedni, urodę powszechnie podziwianą a talent aktorski nienajgorszy. Z tych składników nie powstała niestety ciekawa rola. Być może to nie wina aktorki, lecz po prostu kiepskiego scenariusza. Ale jeśli tak, to pułapkę przygotował jej życiowy partner, Cezary Harasimowicz, bo to on podpisał się pod tekstem.

Do bardzo nielicznych zalet obrazu zaliczyć można Marię Niklińską w roli Tosi, córki Judyty. Młoda aktorka urodą przypomina Natalie Portman. Chciałoby się więc, by potrafiła wykorzystać swój talent równie mądrze jak Amerykanka.