Instytut piękności recenzja

Zachęcona wieloma pozytywnymi recenzjami sięgnęłam po tę książkę i nie żałuję, ponieważ jej lektura przyniosła wiele emocji. Oparta jest na prawdziwej historii lekarki Mady Walter, która podczas II wojny światowej, aby ratować Żydówki od zagłady, stworzyła w centrum Warszawy, na oczach Niemców, Instytut Piękności, w którym subtelnie rozjaśniała im włosy, uczyła stosowania odpowiedniego tuszującego semickie rysy makijażu. Oprócz zabiegów kosmetycznych, zatrudnieni u niej lekarze przeprowadzali operacje plastyczne nosów oraz przywracali mężczyznom napletek. Ale nie tylko zabiegi kosmetologiczne czy chirurgiczne były tam stosowane,  Walterowa uczyła te kobiety modlitw i obrzędów chrześcijańskich, wprowadzała szczegółowo w arkana wiedzy kucharskiej typowo polskich potraw z wieprzowiny, aby jak najbardziej upodobnić je do Niemek czy Polek. Książka doskonale łączy fakty z fikcją literacką, gdzie obok doktor Walterowej są pięknie zarysowane postaci pełnych cierpienia głównych bohaterek. Poznajemy cztery historie Żydówek z różnych grup społecznych i w różnym wieku, jak np.Sary – Stefanii, będącej w „normalnym” życiu sławną warszawską aktorką, która okrutnie okaleczona przez wybuch musi kryć się pod postacią gospodyni i jest jednocześnie egzekutorką AK . Powieść budzi wiele emocji, od złości po współczucie, które wyciska łzy wzruszenia, a czasami nawet przywołuje uśmiech. W powieści nie ma niepotrzebnego „wodolejstwa”, wszystko ma swój sens, by pokazać nam heroizm tych ludzi, którym przyszło żyć w tak okrutnych czasach.