Inkub recenzja

Jest rok 2016 i w Jodoziorach dzieją się dziwne rzeczy - wiele osób choruje, telefony szaleją, często występują awarie prądu a już apogeum jest sytuacja gdy dwoje ludzi umiera a ich zwłoki są od razu spopielone. Vytautas wraz z Przekopem na skutek niefortunnych okoliczności zostają odesłani w celu zabezpieczenia ewakuacji wioski. Miejscowy policjant opowiada im o tym, że wioska jest nawiedzona po czym popełnia samobójstwo. Dziwne? I to bardzo! Nasi policjanci koniecznie muszą zbadać tę sprawę. 

Wydarzenia w Jodoziorach poznajemy dwutorowo - z jednej strony widzimy wydarzenia aktualne a z drugiej lata 70-te, kiedy to działy się równie podejrzane rzeczy w okolicy. Przez to wydaje mamy pełen obraz sytuacji, ale tak naprawdę do końca nie wiemy która z postaci jest czarownicą/następczynią Teresy Oś. A gdy wydaje nam się że już wiemy... wtedy autor znowu wodzi nas za nos i pokazuje że to błędne rozumowanie. Czyta się świetnie, przede wszystkim opis mentalności wiejskiej jest świetnie pokazany, na każdym kroku podkreślone jest że „miastowi” przecież w te historie nie uwierzą. Książka była dla mnie połączeniem filmów „Dziecko Rosemary”, „Inni” czy „Nawiedzony dom na wzgórzu”. Trzeba przyznać że „Inkub” to niezła cegła, ale czyta się ją bardzo szybko. Jest jednak jedno duże ALE - ja się w ogóle nie bałam! Żadnego dreszczyku, niepokoju, tego dziwnego uczucia „a co jeśli to wszystko zdarzyło się naprawdę?”. Nic, zero, nul! Liczyłam na emocje jak w „To” Kinga, gdy po przeczytaniu książki wiedziałam że ze strachu nie dam rady obejrzeć filmu. Wiem że może wymagam zbyt wiele porównując rodzimego autora do mistrza, ale do kogo się porównywać jak nie do najlepszych? 

Mam nadzieję, że „Gałęziste” wzbudzi we mnie o wiele więcej emocji 😉