Duchy Inków recenzja

Uwielbiam powieści, które bazują na legendach, historii, im bardziej zagadkowe tym lepiej. Oczywiście po przeczytaniu mam niedosyt poznawczy, bo wiem, że obrazu nie odnajdą, skarb zostanie nieodkryty, a prawdy nie poznamy. Tutaj autorka dała nam powieść sensacyjno-przygodową na bazie legendy o skarbie Inków i historii właściciela niedzickiego zamku Sebastiana Berzeviczy. Ten oto bohater udaje się do Peru, gdzie żeni się z inkaską księżniczką, ich córka wychodzi za mąż za syna wodza powstania antyhiszpańskiego, Tupaca Amaru. Uciekają oni po nieudanym powstaniu do Wenecji, a potem na zamek w Niedzicy, Po latach w Niedzicy pojawił się z pismem węzełkowym w ręku Andrzej Benesz - potomek Tupaca, który chciał podjąć próbę odnalezienia skarbu Inków. Tyle historia, na jej bazie Kaleta stworzyła własne jej dokończenie. 
Na zamek w Niedzicy dociera pani archeolog Inka Złotnicka z synem, okazuje się, że podobno w jej żyłach płynie inkaska krew. Ona sama chce odszukać grób Uminy i dokumenty potwierdzające jej pochodzenie, których szukanie ojciec i dziadek przepłacili życiem. Pomaga jej archeolog Kornel Zieliński, a przeszkadza oficer SB Jerzy Sobel z kolegą, komunistycznym przywódcą z Peru, Komendante Eduardo.
 Jak w każdej prawie powieści mamy wątek miłosny, tutaj jeszcze mistyczny, trochę zbyt jak dla mnie, bo w sumie muszę to napisać „zakończenie było zbyt nierealne i takie cukierkowe”. Oficer SB i jego towarzysz, to chciwi i okrutni – jak zawsze – bohaterowie, tutaj jeszcze dodatkowo mają nieźle „pod sufitem”. Wyjątkowo są bardziej subtelni niż w innych powieściach autorki, przez co mamy jakby taką formę lekką, polecam, więc to tak naprawdę miłośnikom Pana Samochodzika. Miałam nieodparte wrażenie jakbym czytała kontynuację jego przygód, ale z bohaterką w spódnicy. Nie jest bynajmniej zarzut, bo książki Nienackiego do teraz uwielbiam. 
Może i trochę Pan Samochodzik, może i trochę zbyt przygodowa, ale polecam tym, którzy się chcą zabawić, pograć trochę na nosie historii - polubicie ją :-)