Szybki szmal recenzja

Kolejny poznański kryminał Ćwirleja dzieje się w dwóch planach czasowych: współcześnie i kilkadziesiąt lat temu. Otwiera go znakomicie opisana historia pożaru domu dziecka we Wronkach w roku 1984. A współcześnie mamy zagadkowe samobójstwo starszego człowieka w Szamotułach, które wygląda na morderstwo. Z czasem oba wątki splatają się ze sobą. A śledztwo prowadzi dynamiczna pani podkomisarz Aneta Nowak karnie przeniesiona przez nowego komendanta wojewódzkiego do Szamotuł, dzieje się.

Z pewnością wielkim pozytywem książki są wątki obyczajowe, na przykład pyszne portrety zwykłych ludzi, jak wyszczekana kierowniczka zmiany w Biedronce paląca jak smok i mająca określone poglądy: „W telewizji powiadali, że wszędzie pełno oszustów i złodziei, to i człowiek uważny. A najgorsi ci z zagranicy, znaczy się emigranci i jeszcze te dżendery różne i pedały, co chcą zniszczyć polską rodzinę… Tyle tego plugastwa się wzięło, jakby kto naraz taką puszkę z Pandorą roztworzył.” W książce można znaleźć więcej takich soczystych portretów.

Inny pozytyw to fajne pokazanie jak 'dobra zmiana' wygląda w policji. I jeszcze, w wątku współczesnym pojawiają się bohaterowie kryminałów Ćwirleja z lat 80.: Fred Marcinkowski, Teofil Olkiewicz, Mariusz Błaszkowski, Mirek Brodziak, Ryszard Grubiński, wszyscy już mocno podstarzali i nieodgrywający centralnej roli w fabule, ale wciąż obecni, co miłe.

A teraz negatywy. Po pierwsze za dużo tam wątków, wspomniane już Wronki w 1984 r., Wronki obecnie, Poznań, Berlin, Szamotuły, Obrzycko, trochę ich za dużo, słabo nad nimi Ćwirlej panuje.

Dalej, książka się dłuży potwornie, audiobook trwa 15 godzin, z połowę treści można by łatwo wyciąć bez szkody dla fabuły, czy nie ma w wydawnictwie dobrego redaktora który by panu Ćwirlejowi to wytłumaczył?

A przede wszystkim książka razi naiwnościami, wręcz infantylizmem, wszystko tam się podaje kawa na ławę jakby czytelnik był dzieckiem. Na przykład wątek obrzycki wygląda na jakiś kabaret, idiotyzm idiotyzmem pogania. Zaś doświadczeni gangsterzy czy wybitni biznesmeni zachowują się jak dzieci, trochę się czułem jakbym czytał pana Samochodzika, nie wiadomo czy śmiać się, czy płakać. Prawdę mówiąc, dawno nie czytałem tak infantylnego kryminału.

Zatem w miarę słuchania dobre wrażenie się ulatniało. Pod koniec już dłużyzny i infantylizmy tak mnie zmęczyły, że dokończyłem lekturę sięgając po ebooka.

Widzi mi się, że Ćwirlej, zamiast pisać kryminały winien tworzyć powieści obyczajowe, to mu wychodzi dużo lepiej.

Audiobook jest dobrze czytany przez Grzegorza Wonsa, ale wolałbym Leszka Filipowicza, bo czytał już jeden kryminał Ćwirleja i lepiej oddawał lokalną gwarę. To ciekawe, bo Wons pochodzi z Poznania a Filipowicz z Białegostoku...