Iluzja recenzja

Drugi tom cyklu " Cienie przeszłości " Mieczysława Gorzki to " Iluzja ".

Komisarz Marcin Zakrzewski powraca. Po dramatycznych wydarzeniach postanowił odsunąć się w cień i odejść z policji. W chwili, gdy w jednej z kamienic odnaleziono zmumifikowane zwłoki kobiety zdecydował, że po raz ostatni poprowadzi śledztwo. Jednak to nie koniec dziwnych śmierci które miały miejsce na terenie Wrocławia. W zastraszająco szybkim tempie zostają zamordowane kolejne osoby. Zbrodnie są bardzo brutalne i widać, że morderca bardzo starannie się do nich przygotował. Jedno zdjęcie i pewna książka dają pewność organom ścigania, że wszystkie te śmierci są ze sobą powiązane.

Morderca jest bardzo sprytny, myli tropy i utrudnia śledztwo. Policjanci mają bardzo zawiłą zagadkę do rozwiązania, gdyż nic im się nie klei. Przeszłość łączy się z teraźniejszością, ale jak to wszystko powiązać w jedną spójną całość i na dodatek odkryć kto jest sprawcą wszystkich morderstw.

Po dobrym, ale bardzo przewidywalnym, " Martwym sadzie ", miałam obawy czy ta część mnie nie rozczaruje. Okazało się, że ten tom jest niezwykle skomplikowany i trudno było mi się domyśleć kto jest sprawcą i jakie miał motywy do popełnienia tak okrutnych zbrodni.

W " Iluzji " trup ściele się gęsto i to już od pierwszych stron. Autor w bardzo plastyczny sposób opisał wszystkie zbrodnie. Nie oszczędził czytelnika i podał wiele szczegółów. Wątek obyczajowy skleja wszystkie kryminalne sceny. Początkowo akcja rozwija się powoli, ale z czasem nabiera rozpędu. Bardzo spójnie połączone są wszystkie wydarzenia, choć chwilami wydawało mi się, że autorowi ta sztuka się nie uda. Wiele postaci komplikuje i początkowo utrudnia czytanie, ale z czasem powtarzalność bohaterów pomaga w ogarnięciu tego galimatiasu.

" Iluzja " to bardzo dobry kryminał i teraz bez obaw sięgnę po kolejny tom. Zresztą, "Totentanz" już czeka na półce na swoją kolej.

"Wszyscy wiedzą, jak działa iluzjonista. Prezentuje nam zręczne sztuki i sprawia, że wbrew zdrowemu rozsądkowi zaczynamy wierzyć w magię. Wielką odwagą jest stanąć przed wpatrzoną w ciebie publicznością i w bezczelny sposób ją oszukiwać. Jak iluzjonista to robi? Przede wszystkim odwraca uwagę. Obok niego zawsze stoi śliczna, długonoga i skąpo ubrana asystentka w pawich piórach i lśniącym złotem biustonoszu. Poza tym musi być pudełko, cylinder, czarna peleryna i czarne tło. Iluzjonista wykonuje wiele niepotrzebnych ruchów rękami, asystentka przechodzi z jednej strony na drugą i nagle karta, w którą byliśmy wpatrzeni, znika, żeby pojawić się w zupełnie innym miejscu. Zniknęła? Nie, po prostu magik wykorzystał chwilę naszej dekoncentracji, żeby schować ją do rękawa."