Godzina zagubionych słów recenzja

Pierwszy raz spotkałam się z twórczością Nataszy Sochy czytając serię „Nie". Bardzo polubiłam te powieści, dlatego w miarę możliwości staram się sięgać po twórczość autorki. Ostatnio w oko wpadła mi książka pod tytułem „Godzina zagubionych słów". Sam tytuł, jak i okładka mocno mnie zaintrygowały, dlatego postanowiłam przeczytać ją na legimi.

Historie zapisane na kartach tejże książki są niezwykle poruszające i nie sposób się od nich oderwać. Znajdziecie tam 5 opowieści, w których przedstawione są zdarzenia, mające miejsce w życiu codziennym bohaterów. Bardzo spodobała mi się fabuła książki, która łączy wszystkie postacie niespodziewaną stratą bliskich. Dodatkowo motyw przewodni, jaki przedstawiła nam autorka, był pełen magii, a ponadto coraz bardziej przekonywałam się o tym, iż świąteczny czas jest niesamowity i pełen cudów. Czytając ją, miałam wrażenie, jakbym przeniosła się w czasie. Wszystkie wspomnienia w mojej głowie odżyły. Lektura zadziałała tak, iż automatycznie zaczęłam przypominać sobie momenty, kiedy bliskie mi osoby były jeszcze ze mną. Myślami, powracałam do dni, kiedy ukochana prababcia opowiadała mi o swojej bezgranicznej miłości do pradziadka oraz czasach wojny. Uwielbiałam jej słuchać, miałam wrażenie, że wtedy wszystko inne nie ma znaczenia, a moje troski przy tym, co kiedyś oni przeżywali, to był pikuś. Za to babcia mojego męża, która traktowała mnie jak swoją wnuczkę, zawsze przekazywała nam przepiękne życiowe wartości, które już na zawsze wyryły się w mojej duszy. Za to z dziadkiem wyjaśniłabym, kwestie, które nigdy nie zostały wyjaśnione i tak po prostu bym go przytuliła oraz przeprosiła. Połączenie magii świąt, z godzinną rozmową na zaśnieżonej ławce, z bliskimi, których już nie ma, to jest totalny strzał w dziesiątkę. Szczerze powiedziawszy, jeszcze się nie spotkałam z takim motywem. Długo nie mogłam pozbierać się po tej książce, wywołała ona u mnie totalne wzruszenie. Momentami musiałam ją sobie dawkować, ponieważ mocno chwytała za moje wrażliwe serce. Być może wzruszyła mnie ona bardziej niż innych, ponieważ sama w tym roku straciłam bliskie mi osoby, z którymi nie udało mi się już zamienić ostatniego słowa. I jeśli miałabym taką możliwość, żeby usiąść na ławce i porozmawiać z nimi przez, chociażby godzinę to na pewno bym to zrobiła. Dla mnie ta godzina byłaby wiecznością, chociaż teoretycznie 60 minut to tyle, co nic. Dla mnie byłby to w jakiś sposób oczyszczające. To byłaby taka godzina szczerości, odkupienia win i ostatecznego pożegnania. Czas, aby zapomnieć o tym, co było złe i zamknąć pewien rozdział. Podsumowując, ciągle wierzę, że gdzieś tam na górze nasi krewni mają swoje niebiańskie okno, przez które codziennie na nas wyglądają i wspierają nas w dobrych, jak i złych chwilach. Oczywiście lektura skłania do refleksji, dlatego tym bardziej ją polecam, z absolutnie czystym sumieniem!

A jeśli Wy mielibyście taką możliwość porozmawiania z kimś zmarłym, to z kim chcielibyście odbyć taką rozmowę?