Setna królowa recenzja

Na rynku wydawniczym nastąpił wysyp powieści z gatunku fantastyki, gdzie bohaterką jest młoda kobieta. Nie inaczej jest w przypadku „Setnej Królowej” Emily R.King. Mamy tu silną osobowość, ukrytą magię i dworskie intrygi. Czy jest zatem coś, czym ta historia wyróżni się na tle innych o podobnej tematyce?





 

Bohaterką tej powieści jest Kalinda. Żyje sobie spokojnie w zakonie, gdzie wpajane ma boskie cnoty, gdzie priorytetem jest siostrzeństwo, a jedyne co burzy jej życie są chroniczne gorączki. Aż pewnego dnia Kalinda zostaje powołana na setną żonę radży Tarka. I tu się zaczyna walka o tron z innymi pretendentkami o rękę władcy. 

Co pierwsze się rzuca w oczy, to oczywiście schematyczność powieści. Mamy tu istną mieszankę „Igrzysk śmierci”, „Niezgodnej”, „Czerwonej Królowej”, „Onyx and Ivory” i nie wiem czego tam jeszcze, ale wiecie jak to jest – to wszystko już było. Spodziewałam się z opisów i recenzji czegoś wow, a dostałam lekkostrawną powieść, ale nic poza tym. 

Nie zrozumcie mnie źle, to nie jest zła książka, ponieważ czytało się lekko, łatwo i przyjemnie.  Ja zdaję sobie sprawę, że to opowieść adresowana przede wszystkim dla młodzieży, dla młodych kobiet, niesie ważne przesłanie, ale mam pewne obawy, że ta historia skończy tak samo jak „Czerwona królowa”, czyli pierwszy tom – dobry, a na kolejne zabraknie pomysłu.

Widzę tu jednak potencjał – po pierwsze mimo całej tej schematycznej otoczki, autorka przedstawia świetne tło całej akcji w postaci klimatu indyjskiego. Są słonie, klejnoty, piękne sari, czy  tatuaże malowane henną, czyli istny bollywood. 
Po drugie – autorka nie boi się mocnych zwrotów akcji, w tym uśmiercania postaci ważnych dla fabuły, co przyznam szczerze uwielbiam! 
Po trzecie – pani King stworzyła dość interesujący system magii (nie powiem nic więcej, wiadomo, bez spojlerów).

Pomimo schematyczności jak już zaznaczyłam – "Setna Królowa" nie jest złą powieścią. Ma potencjał i mam nadzieję, że zostanie on odpowiednio rozwinięty w kolejnych częściach, aby nie powtórzyć błędów innych przedstawicielek tego gatunku. Nie jest to wybitna książka, ale czyta się szybko (przez narrację pierwszoosobową), lekko i nawet przyjemnie. Ja daję 6/10 . 
Czy polecam? Jeśli lubicie kobiece postaci i książki w stylu wspomnianych przeze mnie „Igrzysk..” itp., to Wam się na pewno spodoba. Ja sama czytam jako przerywnik między bardziej krwawymi pozycjami ;)