Igrzyska Śmierci recenzja

Na ruinach dawnej Ameryki Północnej rozciąga się państwo Panem, z imponującym Kapitolem otoczonym przez dwanaście dystryktów. Okrutne władze stolicy zmuszają podległe sobie rejony do składania upiornej daniny. Raz w roku każdy dystrykt musi dostarczyć chłopca i dziewczynę między dwunastym a osiemnastym rokiem życia, by wzięli udział w Igrzyskach śmierci, turnieju na śmierć i życie, transmitowanym na żywo przez telewizję. Bohaterką, a jednocześnie narratorką książki jest szesnastoletnia Katniss Everdeen, która mieszka z matką i młodszą siostrą w jednym z najbiedniejszych dystryktów nowego państwa. Katniss po śmierci ojca jest głową rodziny a musi troszczyć się o młodszą siostrę i chorą matkę, a jest prawdziwa walka o przetrwanie...

Akcja & Bohaterowie:
Głównymi bohaterami książki są Katniss Everdeen (narratorka) oraz Peeta Mellark, którzy mieszkają w 12 Dystrykcie (najbiedniejszym), na jakie podzielone zostało państwo Panem. Katniss razem z rodziną (matką i siostrą - Prim) mieszka w Złożysku, czyli rejonie w którym mieszczą się kopalnie i domy górników. Codziennie musi walczyć o choćby kęs pożywienia, gdyż właściwie jest to najbiedniejsze miejsce w państwie. Udaje jej się przeżyć tylko dlatego, że razem ze swoim przyjacielem (Gale) polują w dzikich lasach, czym oczywiście łamią prawo i narażają się na najsurowsze kary. Natomiast Peeta to syn piekarza, któremu pozornie nigdy nie burczy w brzuchu (chleb!), ale może zjadać tylko czerstwe resztki. Poza tym ma perfidną matkę. Główne postacie spotykają jednak się wcześniej, przed 74 Głodowymi Igrzyskami, jako dzieci. Wtedy to chłopak uratował od głodowej śmierci Katniss, wręczając jej bochenki chleba i motywując do działania, o czym dziewczyna pamiętała przez całe życie. Co do akcji: Tyle dobrego słyszało się o "Igrzyskach..", że nie sposób było po nie sięgnąć, a premiera filmu jeszcze bardziej mnie do tego zachęciła. Po przeczytanie nadal nie mogę się otrząsnąć i przestać myśleć o tym wszystkim. Przyznaję że to jedna z najlepszych powieści jakie w życiu widziałam - tak więc planuję zakup drugiej części. Zachwyciło mnie w niej wiele rzeczy. Przede wszystkim na pochwałę zasługuje sam pomysł, który jest po prostu genialny. Książka została tak napisana, że nie mogłam się oderwać. W nocy zasypiałam bardzo późno, gdyż cały czas mówiłam sobie "jeszcze pięć minut, jeszcze tylko chwilka, dokończę tę stronę..". Ach, te wspaniałe opisy walk, nieprzewidywalność do samego końca i ten niedosyt na koniec... Razem z bohaterką przeżywałam te igrzyska, śmierć każdego trybuta i ciągły niepokój. Z zapartym tchem obserwowałam rozwijające się uczucie Katniss i Peety, balansujące między prawdą a kłamstwem. Nie wiedziałam gdzie zaczyna się szczera miłość, a kończy chwyt reklamowy, mający przynieść im sponsorów i łaskę Kapitolu. I wciąż myślę o biednej Rue oraz okrucieństwie stolicy... Na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę ;)

Myśl końcowa:
Team Peeta!