Gierek. Droga do władzy recenzja

Im jestem starszy, tym bardziej staję się świadomy ogromu posiadanych przeze mnie braków w edukacji historycznej. W minionym roku miałem okazję przeczytać książkę Piotra Gajdzińskiego „Czas Gierka. Epoka socjalistycznej dekadencji”, która w podobnym stopniu mnie zaciekawiła oraz… zawstydziła.

Tak niewiele wiem o epoce (słusznie) minionej. W przestrzeni publicznej trwała wówczas kampania społeczna, której sloganem było: „GDAŃSK PAMIĘTA – grudzień 1970, 1981”. Miałem wtedy refleksję, że aby móc o czymś pamiętać – trzeba naprzód o tym wiedzieć. Dlatego staram się sięgać po książki historyczne i nadrabiać zaniedbania, za które nie mogę przecież winić tylko dziurawej i nie najlepiej realizowanej podstawy programowej. Minęło już tyle lat od lekcji historii, że bez problemu mógłbym (a nawet powinienem) wypełnić wszystkie luki poznawcze z czasów szkolnych.

Wspomniana książka Piotra Gajdzińskiego była świetnym wstępem do poznania dekady Gierka. Przedstawiała głównych i drugoplanowych „graczy” lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Dotykała najróżniejszych zagadnień życia codziennego, od pracy po czas wolny. Wiele tam było ciekawostek i zabawnych (bo dziś już można się szczerze z tego zaśmiać) anegdot. Szczerze polecałem lekturę „Czasu Gierka”. Tak jak teraz polecam Wam sięgnięcie po książkę Mirosława Szumiło.

W „Gierek. Droga do władzy” skupia się on na sylwetce pierwszego sekretarza, który zasiadał u sterów naszego państwa przez niemalże całą dekadę lat 70-tych. O ile Piotr Gajdziński dostarczył nam ogólny szkic, o tyle monografia Mirosława Szumiło jest obrazem pełnym detali. Autorowi tej książki należy się uznanie przede wszystkim za to jak wielką pracę wykonał przy zbieraniu materiałów źródłowych. Choć nie brakuje pozycji poświęconych osobie Edwarda Gierka, to jednak zdaje się, że żadna z dotychczas dostępnych nie jest aż tak wnikliwa.

Szumiło w swojej pracy sięgnął do wielu dokumentów znajdujących się w archiwach rosyjskich, które dotychczas pozostawały niezbadane (a teraz na powrót stały się niedostępne). Analizując najróżniejsze materiały, wczytując się we wspomnienia i pamiętniki oraz prowadząc rozmowy z rodziną i współpracownikami Edwarda Gierka, autor stara się odmalować prawdziwy portret pierwszego sekretarza. Nie ukrywa tu pewnych cieni, ale też szczerze wspomina o „blaskach”. Edward Gierek był bez wątpienia osobą nietuzinkową, która do dziś budzi niemałe emocje. Nie bez powodu wielu z pewnym rozrzewnieniem wspomina epokę Gierka.

Jeśli szukacie naukowego, wnikliwego opracowania życia Edwarda Gierka – zdecydowanie polecam Wam tę książkę. Jest ona napisana przystępnym językiem, a jednocześnie umocowana w materiale źródłowym. Autora warto też pochwalić za to, że prezentuje nam więcej informacji niż dotychczasowe opracowania, z tej części życia Edwarda Gierka, kiedy nie był on jeszcze u steru władzy. Z „Gierek. Droga do władzy” dowiemy się o jego młodości we Francji i Belgii. Poznamy przebieg kariery w kraju, śledząc wspinanie się po kolejnych szczeblach politycznej kariery. Będziemy mogli zajrzeć za kulisy i zbadać związki Gierka z Moskwą.

Lektura tej książki obala sporo mitów, które narosły przez lata wokół postaci pierwszego sekretarza. Na koniec każdy z czytelników będzie mógł sam odpowiedzieć sobie na pytanie czy Edward Gierek był ideowym komunistą czy może po prostu karierowiczem.

Szczerze polecam.