Dom soli i łez recenzja

Dwanaście Thaumasówien i jedna klątwa, która ich prześladuje i ciągle upomina się o swoje żniwo... Choć może jednak to nie klątwa?

Historia Annaleigh i jej sióstr zaczyna się dosyć upiornie od opisu pogrzebu pięknej Eulalie, która spadła z klifu. Nieszczęśliwy wypadek kolejny raz rzucił złowrogie światło na ich rodzinę, ale także skłonił główną bohaterkę do analizowania śmierci siostry. Czy na pewno był to wypadek? A może ktoś ją popchnął? Tylko kto i czemu? Prowadzone przez nią śledztwo splata jej losy z Cassiusem - synem kapitana portowego i Fisherem - chłopakiem, z którym niegdyś łączyły ją relacje głębsze niż przyjaźń. Wewnętrzne miłostki schodzą jednak na drugi plan, gdy siostry znajdują tajemnicze przejście do miejsca, w którym mogą tańczyć całymi nocami i w którym nikt nie przejmuje się ciążącą nad nimi klątwą. Wystawne bale opływają w luksusach i przystojnych zalotnikach, o których tak marzą dziewczęta.

Po przeczytaniu pierwszego rozdziału już wiedziałam, że całkowicie zatracę się w tej historii. Piękne opisy wyspy, świata, bogów czy życia Thaumasówien przeniosły mnie w nieznany wymiar, który niezwykle przypadł mi do gustu. Podobało mi się to, że autorka podkreślała, że wszędzie pachniało solą, a ośmiornica - herb Thaumasów - był widoczny niemal w każdym zakątku wyspy. Niezwykła symbolika wspominana w książce sprawiała, że ta opowieść była czymś więcej niż tylko zbiorem liter. Odnosiłam wrażenie, że autorka była w tamtych miejscach i poznała swoje bohaterki na żywo, ponieważ wydawało mi się to niemożliwe, by stworzyć tak szczegółową historię.

Poza tym, paranormalny klimat, który panował od pierwszej do ostatniej strony pochłonął mnie w całości. Momentami czułam w sobie niepokój, gdy Annaleigh słyszała za sobą chichoty lub odgłosy kroków w pokoju sióstr, które zmarły. Przerażające wizje i rysunki najmłodszej z nich wywoływały u mnie gęsią skórkę, ale wciąż przewracałam kolejne strony, by jeszcze bardziej zaczytać się w tamtej upiornej opowieści.

Mogę polecić tę książkę z wielu względów: za mroczny klimat, barwne postacie, ciekawą kreację świata czy delikatny wątek romantyczny, ale najciekawszym aspektem książki było zakończenie. Było zupełnie niespodziewane i zaskakujące, a w dodatku tak bulwersujące, że miałam ochotę krzyczeć ze zdenerwowania podczas ostatnich scen. Od bardzo dawna nie przeczytałam tak ciekawej i wciągającej opowieści, zatem z czystym sercem polecam ją każdemu, kto - tak jak ja - jest zakochany w fantastyce.

[współpraca reklamowa z Wydawnictwem Feeria]