Córka gliniarza recenzja

Bardzo ciężko jest mi oceniać książki, w których nie mogłam znieść głównych bohaterów, a w tym przypadku niestety właśnie tak było. Może i ta książka byłaby ciekawa, gdyby nie tak irytujące i przerysowane postacie, przez które odkładałam tę pozycję po przeczytaniu kilku stron, żeby opanować irytację. Musimy pamiętać, że "Córka gliniarza" ma ponad 500 stron, więc przeczytanie jej zajęło mi dobre trzy tygodnie, bo głupiego zachowania przedstawionych postaci po prostu nie mogłam znieść.
Ale przejdźmy do rzeczy. Książka opowiada historię zwariowanej Indy, która od wielu lat kocha się w bracie swojej najlepszej przyjaciółki i wszyscy ich znajomi na każdym kroku nakłaniają ich, żeby byli razem. Ogólnie każdy chce, żeby byli ze sobą, tylko nie sam zainteresowany - Lee. Gdy główna bohaterka daje sobie spokój z miłością do tego chłopaka, on nagle (po 10 latach) zdaje sobie jednak sprawę, że może i Indy wcale nie jest mu taka obojętna. Główna akcja zaczyna się w momencie, gdy Indy wpada w tarapaty i ktoś musi ją z nich wyciągnąć.
Autorka wszystko przedstawia w tak dziecinny i karykaturalny sposób, że po prostu nie potrafiłam tej książki traktować poważnie. Słownictwo, opisy, dosłownie wszystko bardziej pasuje mi do 16-latki, niż do prawie 30-latki, którą jest tytułowa "Córka gliniarza". Ja rozumiem, że główna bohaterka miała być lekko zwariowana, ale ja akurat tego poczucia humoru nie czułam. W niektórych momentach byłam wręcz zażenowana.
Niby w tej pozycji miała być wielka akcja, ale wcale jej nie dostałam, bo tak naprawdę działo się ciągle to samo, a wszystko wyjaśniło się tak naprawdę za pomocą kilku zdań, zamiast przez przebieg fabuły. Zamiast z napięciem czytać kolejne strony, to ja ziewałam z monotonni i łapałam się za głowę przez głupotę bohaterów. I to nie tylko Indy była taka infantylna! Dosłownie każdy bohater taki był. Nie wiedzą czego chcą, szukają Bóg wie czego, zajmują się plotkami i głupotami, zamiast czymś poważniejszym.
Czytało mi się tę książkę naprawdę ciężko, a jeszcze ta ogromna liczba stron... Bez problemu można by ją skrócić do 300, a i tak wszystko co ważne byłoby w niej zawarte. A jeżeli liczycie na coś związanego z policją, no bo w końcu "córka gliniarza", to się zawiedziecie, bo to chyba tylko taki tytuł.
Jak dla mnie stracony czas, bo niczego ta książka do mojego życia nie wniosła, nie wywołała żadnych łez czy śmiechu.
Trzy razy meh.