Sońka recenzja

Nie wiem, co skłoniło mnie do przeczytania Sońki. Sam tytuł, który przyciągał mnie jak magnes? Minimalistyczna okładka? Na pewno. Ale chyba przede wszystkim recenzja Marty z All You Need Is Book i zdanie „Płakałam z tak wielkiego żalu, że musiałam przerwać czytanie, wstać, zrobić herbatę, żeby na chwilę zająć ręce i się uspokoić.” Bo płacz nad losem bohaterów jest dla mnie najlepszą rekomendacją.

Gdy warszawskiemu reżyserowi psuje się samochód gdzieś na Podlasiu, nie spodziewa się, że ten moment znacząco wpłynie na jego życie. Igor zostaje powiernikiem starej kobiety, która czuje potrzebę podzielenia się historią starej, zakrwawionej szmaty. I tak Karpowicz cofa nas wiele lat wstecz, w czasy wojny, która dla Soni mogłaby się nigdy nie kończyć. Po pierwsze dlatego, że cierpienia wojenne niewiele były gorsze od upokorzeń, które dziewczyna musiała znosić ze strony własnego ojca. Po śmierci matki, która notabene zmarła przy porodzie, Sonia zastępuje ojcu żonę. I to w każdym sensie, również w sypialni. Po drugie dlatego, że tylko w czasie niemieckiej okupacji miała szansę spotkać swojego ukochanego, SSmana Joachima. Pojawił się pewnego dnia, w czarnym jak noc mundurze i podarował oczarowanej dziewczynie psa, który później uratuje jej życie. Wiadomo jednak, że taka miłość nie miała prawa bytu, o czym Sońka boleśnie się przekona, kiedy los odbierze jej wszystko.

Wiedziałam, że Sońka ma szansę mi się spodobać. Ale czytając pierwsze strony nie sądziłam, że rozwali mnie emocjonalnie, wstrząśnie mną do głębi i pozostawi po sobie głęboką ranę. Karpowicz zaczarował mnie pięknem języka, chociaż nie bał się być momentami bardzo dosadny. Również przenoszenie historii Soni na deski teatru bardzo mi się podobało, bo dodawało książce niezwykłego klimatu. Czyniło z tej historii coś więcej niż tylko opowieść starej kobiety, wynosiło ją na literackie wyżyny. Sońka zostawiła we mnie jakiś nieodwracalny ślad. I chociaż nie czytało się jej łatwo, to tuż po zakończeniu czułam potrzebę, aby zacząć tę opowieść od nowa i jeszcze raz zapłakać nad losem Sońki, Miszy, a nawet psa Borbusa. Niemożliwym chyba jest wyciśnięcie z tej książki wszystkiego po ledwie jednym jej przeczytaniu, bo jest to historia bardziej złożona, niż mogłoby się wydawać.

Można napisać, że Karpowicz doskonale przeplata życie z teatrem. Można napisać, że Sońka to powieść wielowarstwowa. Można też napisać, że piękna, choć tragiczna i można o niej pisać naprawdę długo. Można. Tylko, że to wszystko na nic, bo i tak nie zrozumie tego nikt, kto książki nie przeczyta.