Listy zza grobu recenzja

Patomorfolog Seweryn Zaorski po 22 latach wraca do rodzinnej wioski, w której kupuje dom. Remontując garaż, znajduje zamurowaną skrytkę z dyskietkami. Prawdopodobnie są wskazówką do listów, których adresatką jest aspirant Kaja Burzyńska. Sęk tkwi w tym, że dostaje je od zmarłego dawno temu ojca. Co chce jej w nich przekazać? I jak wiążą się z tym dyskietki?
✉️🥃🔢

To był sztos! 🔥💛
Moja ulubiona książka Mroza to niezmiennie "Behawiorysta", ale "Listy zza grobu" depczą mu po piętach.
Zacznę od bohaterów. Seweryn to taki super gość, którego od razu polubiłam. Pewnie dlatego, że nie jest nieskazitelny. Trochę upije się whisky (oczywiście, nie wyprzedzi w tym Chyłki 🤪), jest skory do bitki, nie przeszkadza mu zadawanie się z szemranymi typami. Ale wszystko w granicach rozsądku, ponieważ pod opieką ma dwie diablice (których jestem absolutną fanką!) 😈 Ich ulubione pytanie to oczywiście "czemu?", dużo by wymieniać 😂 Tutaj taki sucharek od jednej z nich:

Kaja Burzyńska.
Nie przepadam za babką. Pomimo tego, że jest policjantką, jest też straszną niedorajdą. Ma męża i dziecko. Ale nagle pojawia się Seweryn. I *cyk* iskra! 😂🌟 No i mamy wątek miłosny w kryminale 💁🏼‍♀️💛
Seweryn, oprócz whisky, lubi też posłuchać dobrej muzy. Podczas czytania znajdziecie wiele tytułów, za którymi on przepada. Ma jedną zasadę: zespół już nie może istnieć, żeby nie mógł go rozczarować, no i musi pochodzić z lat 70. Bułka z masłem, nie? 😂

Dużo osób zarzuca tej książce niewiarygodność. Może niektóre sytuacje są naciągane, ale mnie to nie przeszkadzało. Wybujała fikcja literacka u Mroza jakoś mi nie przeszkadza :D Mogę powiedzieć tylko jedno: warto 'wycierpieć' te naciągnięcia, żeby dotrzeć do genialnego drugiego tomu tej serii (która swoją drogą jest jedną z moich ulubionych Mroza).
A na koniec ulubiony cytat Kai: