Ktoś jest w twoim domu recenzja

Makami Young od roku mieszka razem z babcią w małej mieścinie słynącej z kukurydzianego labiryntu oraz tego, że wszyscy się tu znają prawie, jak łyse konie. Dziewczyna wiedzie spokojne życie po pewnym incydencie, który wydarzył się na Hawajach, gdzie mieszkała wcześniej z rodzicami. Jednak stara się o tym nie myśleć i opiekować babcią. Tymczasem w liceum, do którego uczęszcza, dochodzi do kilku okrutnych morderstw. Uczniowie giną w męczarniach i nikt nie wie, kto za tym stoi. Ludzie się boją... a turystyka kukurydzianego miasteczka Nebraski o dziwo kwitnie z każdym kolejnym ciałem. Co z tym wszystkim wspólnego będzie miała Makami?

Książka została zakwalifikowana jako młodzieżowy horror. Okey, nie mam nic przeciwko temu... tylko gdzie są te mrożące w żyłach momenty? Brakuje ich, chociaż ,,Ktoś jest w twoim domu'' rozpoczęło się super. Bo kiedy otworzymy książkę i zaczniemy ją czytać to od razu mamy akcje, w której ginie uczennica Osborne High. I jest to dobrze zrobione. Czujemy z początku niepokój i ciekawość... ale potem to się rozmywa przez nudę. Dalej nic praktycznie się nie dzieje, poza intrygującymi momentami, w których mordowano niewinnych uczniów.

Ogólnie muszę powiedzieć, że po dłuższej przerwie ta historia mi się rozmyła przez długi okres czasu, w jakim ją czytałam. Jest dobra, ale nie ambitna. Nie trzeba się na niej skupiać i nie ma w sobie zbyt wiele grozy. Jak dla mnie jest idealna dla nastolatków, którzy dopiero wkraczają w takie historie i potrzebują lekkiej rozrywki.

Bo opis naprawdę zachęca. Tak samo jest z okładką... tylko treść nie do końca mi pasuje. Z początku naprawdę wszystko było dobrze. Myślałam, że cała książka będzie w takim mrocznym klimacie, jaki spotykamy przy pierwszych stronach, no ale potem...no. Nie wyszło. Widać to przede wszystkim przy zakończeniu, które miało wielki potencjał! Ale autorka jednak wolała odwołać wszystko i zawiodła mnie tym.

Jedynymi plusami są: Rozbudowana historia głównej bohaterki oraz jej relacja z babcią. Podobało mi się też to, że dosyć szybko dowiadujemy się, kto jest tym seryjnym mordercą i że bohaterowie próbują go złapać niczym ekipa ze Scooby Doo. O! I to jest dobre porównanie, że też wcześniej na nie nie wpadłam.
Wracając. Dobrym motywem było też pokazanie głupoty turystów, którzy zamiast bać się przyjeżdżać do miejsca gdzie grasuje morderca, zaczęli walić tłumnie do kukurydzianego labiryntu. Od razu skojarzyło mi się to z sytuacją z COVID19 i długim weekendem, kiedy w pracy był taki ruch, że nie wiedziałam, w co ręce włożyć.

No ale znowu wybiegłam myślami za daleko. Reasumując: Książka Stephanie Perkins dostaje ode mnie 5/10, bo to dobra, ale jednocześnie oklepana historia z niezłym backstage głównej bohaterki.