Hopeless recenzja

Sky nie posiada żadnych wspomnieć z pierwszych lat swojego życia. Z czasu nim adoptowała ją kobieta, dzięki której nastolatka zmuszona jest żyć bez technologii i bez cukru. Cała jej edukacja toczy się w czterech ścianach domu, a jedyny kontakt z rówieśnikami ma dzięki swojej sąsiadce i zarazem najlepszej przyjaciółce — Six. Tak więc jej życie kręci się wokół mamy, faceta mamy, przyjaciółki i kolegów kolejnych chłopaków przyjaciółki, którzy wpadają do Sky na porcję pieszczot.
Wszystko ulega zmienie, gdy w ostatniej klasie nastolatka decyduje się zbuntować i w końcu zacząć chodzić do szkoły. Pierwszym problemem jest już to, że nie będzie w niej znała nikogo, jako że Six akurat wtedy wyjeżdża na wymianę, ale jej obecność w placówce cały czas będzie wyczuwalna — chociażby przez łatkę dziwki, którą Sky po niej zyskała. Drugim problemem jest natomiast pewien przystojny chłopak, który jako jedyny potrafi poruszyć jej serce.
🍃
Jedno muszę przyznać autorce — fantastycznie bawi się emocjami. Jej opisy uczuć sprawiły, że wszystko sama odczuwałam i dzięki temu wiele jej wybaczałam. Może zbyt wiele, bo w końcu nadeszły najważniejsze rozdziały z pewną konfrontacją (oto jak sprytnie unikam spoilerów) i to właśnie wtedy moje zaufanie zostało po prostu zdeptane. „Hopeless" świetnie pokazuje jak zepsuć całą książkę w dwóch rozdziałach i jak po tak słabych dwóch rozdziałach ciężko jest autorowi jakkolwiek to poprowadzić. Nagle opisy uczuć stały się zbyt poplątane i żaden szok bohaterów nie jest tego usprawiedliwieniem, bo winę ponosi jedynie autorka, która zaczęła w tym wszystkim się gubić. Oto jak cała moja ocena spadła o kilka punkcików i muszę was o tym uprzedzić na samym początku, bo może od lektury minęło już kilka tygodni, ale wciąż nie przebolałam tych wydarzeń. Wszystko zdawało się iść w dobrą stronę i w mojej głowie wręcz krzyczała myśl, że tak przemyślanych młodzieżówek powinno być więcej, bo wraz z kolejnymi rozdziałami każde irytujące zachowanie bohaterów odnalazło swoje uzasadnienie. Cała historia była skomplikowana i ładnie jedno wynikało z drugiego. Potem jednak zdarzyło się jedno małe coś i bom! Koniec przyjemności z czytania. Koniec przejmujących opisów uczuć. Został we mnie ogromny zawód, choć wciąż doceniam pomysł autorki. Niestety powiedzenie, jak poważnych problemów dotyka ta książka, mogłoby być zbyt poważnym spoilerem, ale jest to coś, o czym TRZEBA mówić, choć jest to absolutnie obrzydliwe. Ciekawi, o co chodzi? To proszę przeczytać książkę. Może Wy ową konfrontację odbierzecie inaczej i może więcej pozytywnych uczuć w Was pozostanie na koniec.
Co podobało mi się poza opisami uczuć i ładnym połączeniem kropek? Humor! Relacja głównej parki była naprawdę fajna, a ich wieczne przekomarzanie było czymś, co dostarczyło mi ogromu radości. Przyznaję, że jako duet podbili moje serce. Od razu wzbudzili moją sympatię jako jednostki, a sympatia ta jedynie urosła, gdy zaczęli pojawiać się wspólnie. Autorka nawet w najbardziej dramatycznych momentach potrafiła wpleść dawkę humoru, która wywoływała mój uśmiech. Przyznaję, że dzięki niemu jestem chętna przeczytać jeszcze jeden tytuł pani Hoover.
🍃
„Jedną z rzeczy, za które kocham książki, jest to, że dzieli się w nich ludzkie losy na rozdziały. To niesamowite, ponieważ nie można tego zrobić w prawdziwym życiu. [..] Niezależnie od tego, co się dzieje, życie toczy się dalej, czy ci się to podoba, czy nie, i nigdy nie możesz pozwolić sobie na to, żeby się zatrzymać i po prostu złapać oddech.”