Kobieta w białym kimonie recenzja

"Istnieje tylko miłość. Tylko prawda.
I to jest moje."


Japonia, rok 1957. Są to czasy powojenne, okres rosnącego rozkwitu gospodarczego i ekonomicznego. Poznajemy ten kraj i mieszkańców z głęboko zakorzenionymi tradycjami i rytuałami, których usilnie się trzymają.
Kobiety uczone są do roli żon i matek. Od lat przygotowują się do zamążpójścia, ucząc się parzenia herbaty, manier, zachowań, a także jak przynieść chlubę swojej rodzinie. Jest ona świętością, do której trzeba zwracać się z szacunkiem i oddaniem.

I w pewnej wiosce żyje Naoko, dziewczyna o walecznym sercu, gotowa poświęcić wszystko dla miłości i nadziei. Gdy poznaje Amerykanina i przedstawia go rodzinie, zaczyna drogę pełną wyzwań i trudnych decyzji. Musi wybierać pomiędzy tym co podpowiada rozum a tym co serce.

Ameryka, czasy współczesne. I tu pojawia się Tori, dziennikarka, opiekująca się schorowanym ojcem. Dzięki jego opowieściom i wyznaniom, po otrzymaniu listu wyrusza w podróż w celu odkrycia prawdy. Ojciec dał jej okruszki historii, które musi złączyć w jedną całość, jednak jest ona opowiedziana tylko z jednej perspektywy. Resztę musi poznać sama...

Tę pozycję czyta się bardzo szybko. Ze względu na piękny język oraz bogato oplecione opisy, chłonęłam tekst z jeszcze większą ochotą i zaangażowaniem. Fabuła w żadnym stopniu nie zanudza, mimo że momentami spowalniała to tylko po to by przygotować czytelnika na dawkę emocji. Bohaterowie pierwszo i drugoplanowi, idealnie współgrali ze sobą, tworząc unikalne osobowości. Opisy przyrody stawały się żywe i były czynnym świadkiem, rozgrywających się wydarzeń. Czytając miałam wrażenie jakby natura odczuwała emocje głównych postaci i je odzwierciedlała.

Ana Jones serwuje nam opowieść niezwykle wzruszającą i chwytającą za serca. Z historycznym tłem i prawdziwymi zdarzeniami, autorka daje możliwość zaznania życia wszystkich kobiet, które borykały się z niewyobrażalnym ciężarem w tamtych czasach. Gdy mieszane dzieci były wstydem dla rodzin, które oddawano lub zabijano. O kobietach, które pokochały wroga a jeszcze bardziej swoje pociechy.

To opowieść o miłości, smutku i ogromnej stracie. Moja mama zawsze powtarza mi, że nie ma większej miłości niż ta jaką się czuje do swojego dziecka. Ta książka jest hołdem dla każdej matki, każdej kobiety.

Moja ocena 10/10

*Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl