Stalin. Dwór czerwonego cara recenzja

#Recenzja na wzór wyzwania @Almosa (przypominamy nasze najfajniejsze teksty z LC o ulubionych książkach). Codziennie jedna recenzja.
Jest to jedna z najciekawszych biografii historycznych. Jej tematem jest Stalin i jego życie prywatne oraz państwowe w dorosłości. Autor napisał też książkę o młodym Stalinie. Wszystko napisane zostało bardzo ciekawym językiem. Akcent został położony na życie prywatne, ale u Stalina wszystko wiązało się ze wszystkim. Zdaje się, że to nie był prosty człowiek. Nie da się ukryć, ze to fascynująca książka, którą czyta się jak powieść. Autor dokonał mrówczej pracy przy szukaniu materiałów. Dodam jeszcze, że nie ma problemu z nieznajomością historii ZSRR, bo wszystko zostało w książce wyjaśnione. Ja się przyznam, że w szkole te wszystkie nazwiska i cały mętlik z rewolucją październikową mi się mylił i nie bardzo się w tym wszystkim orientowałam. Książka ta dała mi wreszcie orientację w tych arcytrudnych zagadnieniach. No i była fascynującą podróżą w umysł wielkiego psychopaty. Wielkiego w sensie takiego, który zmienił losy świata.
Przeczytanie tej księgi zajęło mi ponad tydzień - a czytam szybko. Masa nazwisk, intensywność zdarzeń i ich 'ciężar', sprawiały, że czyta się to 'z namaszczeniem', 'dokładnie'. Jako laik w temacie ZSRR (wiedza jeszcze z liceum), mogę stwierdzić, że dowiedziałam się dużo, zarówno na temat polityki Stalina, jego otoczenia, życia rodzinnego, osobowości, jak wydarzeń historycznych znanych, ujętych z perspektywy podejmowanej decyzji.
Wiele rzeczy mnie zadziwiło, np. złożone zachowanie Stalina wobec ludzi, i to, że tyle czytał. Cóż, można zażartować gorzko, że niektórym osobom czytanie szkodzi....
Język jest barwny:
'Jeżow, prowadzący nocną egzystencję wampira, załamywał się pod ciężarem swojej pracy i coraz
więcej pił".
Natomiast opis podjęcia się przez Stalina budowy bomby atomowej w 1945 roku w Berlinie, przypomina znane żarty o Rosjanach wyzwalających kraje;
"Beria zdobył pewną ilość uranu podczas operacji w ruinach Berlina: on i Malenkow donieśli
Stalinowi, że znaleźli 250 kilogramów metalicznego uranu, 3 tony tlenku uranu i 20 litrów ciężkiej
wody w Instytucie Fizyki im. Cesarza Wilhelma, schwytali kilku niemieckich fizyków i wywieźli
wszystkie te skarby do ZSRR."

Reasumując, przygoda z Montefiore pogłębiła moją wiedzę na temat stalinizmu, nasunęła jeszcze więcej pytań. Sama lektura to tydzień czasami tragicznych stron, a czasami absurdalno-futurystycznych.
Na pewno sięgnę po pozostałe książki autora.