Historia Edith recenzja

Przyszedł czas na kilka słów o książce Edith Velmans "Historia Edith". Nie spodziewałam się, że ta pozycja będzie aż tak dobra! Zmęczona próbnymi maturami i niekończącymi się sprawdzianami czekałam z wytęsknieniem na wieczory z lekturą, by poznać chociaż jeden rozdział, by dowiedzieć się więcej o tej niebywałej historii, by zatopić się w każdym słowie i podjąć refleksje. Momentami musiałam przerywać czytanie, bo wyobraźnia podsuwała mi okrutne scenariusze do głowy. Rozmyślałam, co by się stało, gdybym to ja była taką Edith, która jest na granicy dzieciństwa i pełnoletności, której wojna odbiera to, co dla niej najcenniejsze...

To opowieść o dziewczynie, która stała się kobietą. Wojna sprawiła, że proces dojrzewania dynamicznie przyspieszył. Książka zawiera wiele przemyśleń o sytuacji w poszczególnych etapach II wojny światowej. Główna bohaterka (Edith) opisuje realia życia podczas okupacji hitlerowskiej w Holandii. Jej perspektywa jest niezwykle ciekawa, bo zdradza szczegóły wizji dziecka oraz wizji Żydówki. Możemy przeczytać jak wykluczenie społeczne wpływa na psychikę, jak drobnymi krokami pozbawiano Żydów praw w Holandii.

Parę informacji technicznych. Książka składa się z 25 rozdziałów. W poszczególnych całostkach pojawiają się teksty ciągłe przerywane niezwykle ciekawymi zapiskami z dziennika lub też listami. Dodatkowo pozycja zawiera zdjęcia ukazujące tytułową bohaterkę Edith, jej rodzinę i znajomych. To pozwala zagłębić się w opowiadaną historię i lepiej poznać jej postać.

Gdy przeczytałam książkę "Historia Edith" poczułam, że mogę być ogromnie wdzięczna za to, co mam. Jestem częścią licznej rodziny, mogę zaspokajać podstawowe potrzeby - mam dostęp do jedzenia, picia, edukacji, opieki zdrowotnej i mam poczucie bezpieczeństwa. Oprócz tego mogę pozwolić sobie np. na to, by tworzyć treści w sieci, zwyczajnie pisać bez obawy o moje życie, o życie bliskich. Edith zaczęła doceniać to, co ma, gdy to utraciła. Książki o tematyce wojennej pozwalają mi zauważyć te "błahostki", które, jak się okazuje, wcale nie są takie błahe. To bardzo ważna lekcja wdzięczności.

Recenzja pochodzi z mojego bloga:Spragniona Sztuki