Powrót na Zieloną 13 recenzja

Przedpremierowa recenzja PATRONACKA ( o matko, jak to cudnie brzmi)

Kojarzycie wyciskarkę do cytryny? Z pozornie znanego owocu wyciska wszystkie soki, do ostatniej kropelki. Później taki sok, gdy się go dobrze doprawi staje się genialną lemoniadą.

A co to ma do "Powrotu na Zieloną 13"? A no tyle, że Agata Bizuk jest jak taka pisarska wyciskarka.

Z pozornie znanego tematu potrafi wycisnąć takie historie, że głowa mała. Do tego ma niezwykłą umiejętność doprawiania wszystkiego ogromną dozą emocji. I to nie byle jakich, albo przesłodzonych. Nie. Te emocje są najprawdziwsze na świecie, znane z codziennego życia, lecz obleczone w niezwykłą treść.

Czytając "Powrót na Zieloną 13" na zmianę płakałam ze wzruszenia i śmiechu. Oplułam kilka razy telefon ( czytałam ebooka), dostałam palpitacji serca i bezdechu ze zdziwienia. Losy lokatorów Zielonej są zakręcone jak ruski korkociąg, wciągają bez reszty, ociekają ciepłem i miłością.

Jeśli pierwszy tom się Wam spodobał, to 2 weżre się Wam w mózg. Naprawdę. Nie zmyślam.

Odkryjecie na nowo, czym jest miłość, radość i troski posiadania dzieci, od tych będących w brzuchu, przez te raczkujące aż po dorosłe, których wyboru często nie pokrywają się z wizją rodziców.

Dowiecie się, jak ważne są własne marzenia i konsekwentne dążenia, aby je spełnić.

Jak wiele można zobaczyć w twarzy maleńkiego dziecka.

Zrozumiecie, że umiejętność posługiwania się językami obcymi może nieraz uratować skórę.

Odkryjecie na nowo siłę lokatorskiej solidarności i to, że ocenianie po pozorach to najczęstszy błąd człowieka.

A wszystko to, przez klucz do śmietnika. A raczej przez wybiórczy monopol na jego posiadanie.

"Powrót na Zieloną 13" to niesamowite losy mieszkańców, którzy w codziennym życiu napotykają niezliczone dylematy, problemy, radości i smutki. To przygoda, na kartach której znów się zakochacie, uwierzycie w drugiego człowieka, przewartościujecie swoje własne poglądy i dowiecie się, że z wybaczeniem nie można zwlekać. Bo wypadki chodzą po ludziach. I po śmietnikach. I po strychach. I salonach tatuażu. Nawet w Tybecie czy Chinach.