Szeptucha recenzja

„Szeptucha” to opowiedziana niespiesznie historia o małej wsi na Podlasiu, gdzie czas jakby się zatrzymał. Wieloletnie tradycje i zabobony wyparły technologię, a życie toczy się w Waniuszkach zgodnie z rytmem przyrody i obowiązków związanych z pracą na roli. Jest tutaj również miejsce dla znachorki, która ziołami potrafi wyleczyć każdą dolegliwość. I tę właśnie rolę – rolę wiejskiej szeptuchy - przejęła Olesia po swojej babce.

„Szeptucha” zawiera bardzo dużo opisów wiejskiego życia. Jednym się to spodoba, innych z całą pewnością znudzi. Akcja toczy się raczej leniwie, bez żadnego napięcia, chociaż pojawiające się raz na jakiś czas wiejskie legendy i historie o nawiedzonych domach potrafią zjeżyć włosy na głowie. Autorka przemyciła też do fabuły trochę miejskiego klimatu, a uczyniła to za pomocą reżysera, który przyjeżdża do Waniuszek z zamiarem nakręcenia filmu.

Podobał mi się ten folklorystyczny klimat, bo takie życie ma dla mnie swój urok, ale z pewnością spora część jest przegadana, wiele opisów zbędnych i przez to lektura „Szeptuchy” staje się uciążliwa. Nie mogę powiedzieć, że książka mnie porwała, bo i nie bardzo miała czym. Mogę za to powiedzieć, że Menzel ciekawie posługuje się wiejską gwarą. Jest jej na kartach „Szeptuchy” naprawdę sporo, ale w żaden sposób nie utrudnia to czytania. Wręcz przeciwnie – stylizowany język nadaje autentyczności i specyficznego wiejskiego klimatu.

Z drugiej strony zupełnie niepotrzebne było dla mnie wplatanie co jakiś czas wątków przesyconych erotyzmem i to w raczej wulgarny sposób. Zniesmaczało mnie zachowanie wujka Leosia opisywane przez Olenę, również niezrozumiałe było rysowanie nieprzyzwoitych rysunków przez małą dziewczynkę tuż po spowiedzi. Takie elementy zdarzały się częściej i wywoływały we mnie ogromny niesmak, bo zwyczajnie nie pasowały do treści. W dodatku na kartach powieści panuje straszny chaos – tu jakaś dygresja, jakaś retrospekcja i już właściwie nie wiadomo czy jesteśmy w czasach współczesnych czy może u kresu panowania Romanowów. Z jednej strony to fajne urozmaicenie, z drugiej strasznie gmatwało to treść i łatwo można się było pogubić. A opisy sąsiadów? Ich historie, choć może niektóre ciekawe, to całkowicie przegadane i niewiele wnoszące do treści. W dodatku wszystko jest całością, żadnego podziału na rozdziały czy choćby oddzielenia gwiazdką poszczególnych wątków. W mojej opinii wyszło z tego przysłowiowe masło maślane.

Niewątpliwie „Szeptucha” znajdzie swoich odbiorców. Zainteresuje szczególnie tych, którzy lubują się w takich swojskich, ludowych klimatach i historiach o prostych ludziach, którzy nade wszystko cenią sobie tradycję i wiarę. Mnie niestety książka wymęczyła, bo choć zdarzały się lepsze momenty to odłożyłam ją na półkę bez najmniejszego żalu i wracać do niej z pewnością nie będę.