Wszystkie barwy marzeń recenzja

„Wszystkie barwy marzeń" to powieść, gdzie myśli wyprowadza się na spacer, a uśmiech wydaje dźwięki, które wypełniają przestrzeń. Gdzie w pokoju należy zostawić pusty kąt dla snów, a kolory stanowią ważny element codzienności. Gdzie czas odbiera dzieciom rodziców a dorosłym radość.

Bohaterowie są tam samotni na wiele sposobów. Jest poszukujący miłości rozwodnik, syn pozbawiony uwagi, staruszka, której bliscy odeszli czy kobieta, która zaczyna wszystko od zera. Bez pracy, bez partnera, bez przyjaciół w pobliżu. W dłoniach trzyma dwa transportery z kotami i to jej jedyny bagaż, z którym wprowadza się do nowego miejsca. Do kamienicy, gdzie samotne dusze mieszkają obok siebie, ale się nie dostrzegają. Motorem do zmian są wiadomości na tablicy ogłoszeń. Codzienne historie, które stopniowo łączą ze sobą ludzi o wrażliwych wnętrzach. Takich, którzy wciąż gotowi są szukać piękna w codzienności. Którzy potrzebują zmiany.

Dorosła perspektywa miesza się ze światem widzianym oczami dziecka. Światem, gdzie ludzie zapatrzeni są w ekrany telefonów i nie widzą otaczającego ich piękna czy emocji na cudzych twarzach. Choć i ta dorosła perspektywa cechuje się wyjątkowym spojrzeniem na rzeczywistość. Takim, gdzie dla odprężenia wpatruje się w startujące samoloty a każdej nocy sypia się w innym pokoju. Gdzie sporo jest lęku i trudnych wspomnień, od których pragnie się uciec. Emilia i Nicola — z punktu widzenia których tę historię poznajemy, choć to ta pierwsza niewątpliwie jest główną bohaterką — na świat patrzą z perspektywy kogoś, kto wie, jak ważna są słowa i kto gardzi pośpiechem. Oboje mają ogromną wyobraźnię i dzięki niej ich przeżywanie emocji aż skrzy od kolorów. Codzienność z nimi nie może być nudna, choć bywa przegadana.

Nie wiem, czy lubię powieść Nataschy Lusenti i nie wiem, czy lubię jej główną bohaterkę, ale niewątpliwie jest w tej opowieści piękno, które zrozumieją ludzie szukający uroku codzienności. Tacy, którzy lubią eksperymenty z formą a „dziwacy" niezmiernie ich interesują. Którzy lubią, gdy ich stopy odrywają się podczas czytania od ziemi. Była to historia pełna uroku.


tłum. Monika Woźniak