Loba Negra. Czarna wilczyca recenzja

"Loba Negra. Czarna Wilczyca" to historia o potężnej władzy, zemście i krw*wych porachunkach. Znów wracamy do słonecznej Hiszpanii, w której życie kryminalne nigdy nie śpi. Autor opisuje sprawę r○syjskiej mafii - ich skrabnik zostaje zam○rdowany, a jego żona jest ścigana. Pomyślicie sobie "nic nowego". A jednak... Oprócz Czerwonej Królowej w szeregi poszukiwań wkracza Czarna Wilczyca, której metody są równie bezlitosne.

Jeśli czytaliście poprzedni tom, wiecie w jakim kierunku pójdzie historia, a bardziej jak poprowadzi nas jej forma. Znów mamy podział na części oraz krótkie rozdziały (to właśnie kocham w tej książce najbardziej). Oprócz perspektyw głównych postaci, czyli Antonii i Jona, Juan Gómez-Jurado opisuje tutaj tytułową Wilczycę, r○syjskich mafiozów, a nawet obiekt całego zamieszania - żonę zamord○wanego. Wszelkie rozdziały są tak ułożone, że nie idzie się oderwać od tej historii. Przesyt bohaterów? To nie ma miejsca, bo każda z tych osób ma swój udział w sprawie. I to jest świetne! Nawet nie wiedziałam, że tęskniłam za naszym najlepszym duetem kryminalnym. Zarówno Scott, jak i Gutiérrez przechodzą pewną zmianę, która oddziaływuje na ich kolejne decyzje. Nowa sprawa, nowe warunki czy w końcu ta prawda, na którą byli skazani. Ich relacja została ukazana w taki sposób, że nie pozostawali mi obojętni. Bardzo podobało mi się to, jak autor ich wykreował, a właściwie "udoskonalił", bo poznać ich mogłam już w poprzednim tomie. Choć czuję jakbym znała ich całe życie, to nadal skrywają oni pewne sekrety. Czy kolejna przygoda to zmieni? Wracając do sprawy: mamy m○rderstwo. Kolejna sprawa wkracza do akcji i po raz kolejny los rzuca kłody pod nogi naszym tajniakom. Czy coś się zmieniło? No nie, ciągle coś się dzieje, a Antonia musi wysilić umysł, by dostrzec szczegóły uciekinierki i być przed z¤bójcami. Trochę taki odgrzewany kotlecik, ktoś by rzekł. Tylko, że dla mnie to wcale nie był odgrzewany kotlet. To był wysmażony, jeszcze skwierczący kawałek mięsa, który aż się prosi o spalenie (chyba za daleko poszłam z tą metaforą). Mimo lekkiej przewidywalności czy wspólnych rozwiązań do swojej poprzedniczki, ta historia wyróżniała się w wielu aspektach. I na tym pozostanę. Książki Juana mają coś w sobie, co nie daje ich odłożyć nawet na moment. Autor pisze znakomite sceny walki, nie stroni od surowych i krw*wych opisów (no, ale w scenie na autostradzie to poleciał, nie?) i świetnie odnajduje się w scenach budujących napięcie. Może dla niektórych wydadzą się one zbyt powolne, jednak to właśnie one sprawiają, że te historie tak dobrze się czyta. A ostatnie rozdziały? OH MY GOD. Ja czułam ten moment. Czułam tą adrenalinę. Widziałam wokół śnieg, lód i przewrócone samochody. Ludzie rozproszyli się na wszystkie strony, a tam... byli tylko oni.

"Loba Negra. Czarna Wilczyca" jest pełną akcji, tajemnic, m○rderstw i zaskakujących wydarzeń powieścią. Odkryłam właśnie swojego ulubionego autora thrillerów, a Ty? Serdecznie polecam!❤