Zło w Cmentarnej Górze recenzja

Niezmiennie zazdroszczę osobom, które potrafią odkładać książki, które ciężko im się czyta. Ja nigdy nie umiałam tego zrobić, a Cmentarna Góra wyjątkowo mnie wymęczyła...

Poznajemy tu podinspektora Nikifora Poradeckiego, który pochodzi z małej wsi w środku lasu- Cmentarnej Góry. Jest Boże Narodzenie, prowadzone obecnie śledztwo ściąga Nikifora z powrotem w rodzinne strony, bo oto w Cmentarnej Górze zaginął staruszek, bohater wojenny, żołnierz wyklęty. Po paru dniach znajduje się, ale martwy, a po nim rusza lawina samobójstw i morderstw. A może nie po nim, on raczej jest w jej środku, bo jak szybko się dowiadujemy ta lawina pędzi tam od lat. Co jakiś czas ludzie z Cmentarnej Góry popełniają samobójstwa lub giną w podejrzanych okolicznościach. Do Poradeckiego dołącza młodszy kolega z policji wojewódzkiej, razem starają się rozplątać poplątane powody zbrodni.

No właśnie poplątane... Autor wprowadził tu całą masę wątków, postaci, wspomnień. Ponad połowa tych osób i ich historii nic nie wnosi. Jest zupełnie niepotrzebna i tylko rozprasza, rozmywa śledztwo. Zagłębiamy się w społeczność Cmentarnej Góry. Poznajemy stare małżeństwo dziwaków, które zostaje opisane, bo...staw nieopodal ich domu doskonale nadaje się do ukrycia zwłok. A pod koniec książki cieli im się krowa... Co z tego? No nie wiem...
A Nikifor Poradecki kiedyś miał dziewczynę z Cmentarnej Góry. Ona teraz ma męża, którego kocha, z którym ma dwójkę dzieci. I nie może na niego patrzeć... Co? No właśnie... Mnóstwo jest takich oderwanych, niepowiązanych wątków, czytałam je przez te 500 stron i nie mam pojęcia po co....

Mam wrażenie, że autor chciał trochę skomplikować historię i powodzić czytelnika za nos, ale sam się w tym pogubił i wątki mu się rozsypały. W wielu historiach brakuje sensu, jak w zeznaniu głównego podejrzanego, który własnoręcznie ściągnął na siebie podejrzenia, bo? No nie wiem po co.
Książka jest sztucznie nadmuchana zupełnie niepotrzebnymi historiami, gdyby była o połowę krótsza wątek kryminalny na niczym by nie stracił, a całość nie byłaby tak męcząca.
I nie chodzi tu o to, że lubię gdy akcja zasuwa jak messerschmitt, lubię plastyczne i bogate opisy, lubię powieści wielowątkowe, gdzie muszę pogłówkować by odkryć prawdę. Jednak w takich sytuacjach wątki powinny na końcu splatać się w jedną spójną, logiczną całość, prowadzić do jakiegoś sedna, a nie rozmywać.

"Zło w Cmentarnej Górze" jest idealnym przykładem słuszności powiedzenia "nie oceniaj książki po okładce"- okładka przyciąga wzrok, tytuł intryguje, ale wnętrze to jakaś pomyłka.