Hebe recenzja

"Hebe" ~ Klaudia Leszczyńska - strona autorska

Dziekuje za możliwość przeczytania książki Relax with a book która zorganizowała booktour z książką autorki.

[...] Wystarczyło pierwsze zetknięcie naszych rąk, żebym zorientowała się, że jesteś moim przeznaczeniem.

📚 Seria Boginie
📚 Romans i Fantasy
📚 Mitologia
📚 Świeżość

📚Recenzja 📚

Dlaczego sięgnęłam po tę książkę?

Miałam przyjemność już czytać siostrę Heby Afrodyte napisaną przez Darię i byłam nią oczarowana. Ognista postać, która wie czego chce. Cała seria Boginie ma to do siebie, że może być czytana niezależnie. Jest to ogromny plus dzięki czemu nie muszę się zastanawiać nad kolejnością, a ponadto gdy będę chciała wrócić do którejś z bohaterek nie będę zmuszona do przeczytania poprzednich tomów. Hebe to książka, która dotrze do wielu serc za sprawą jej prostoty.
Tutaj poznacie bohaterkę delikatną, perfekcyjną i pragnącą zaznać prawdziwego uczucia. Styl Klaudi doskonale jest mi znany i lubiany jednak w tej książce widać zmianę w jej piórze. Czytając dialogi miałam wrażenie jakby każda z bohaterek była tworzona przez inną osobę. Dzięki temu kompletnie nie zauważałam różnicy w zachowaniu Bogiń między różnymi książkami. Wydarzenia, które zostały stworzone na poczet tej historii zaskakiwały, a relacje między bohaterami miały swoje wzloty i upadki. Cieszę się, że skusiłam się na tą serie bo wśród rynku czytelniczego dała świeżość, której było mi potrzeba.

Na sam koniec chciałabym zaznaczyć, że mimo iż książki nawiązują do Greckiej Mitologii sięgając po nie nie liczcie na odwzorowanie! Autorki stworzyły własną mitologię pełną sprzeczności i adrenaliny. Hebe to postać, która zafunduje wam czystość w sercu. Podczas czytania będziecie mogli bez problemu zaobserwować jej przemianę z niewiniątka.

Jeżeli lubicie motyw przemiany, ucieczki, poszukiwania prawdziwej miłości to ta część jest dla ciebie! ❤️

[...] – Hebe… – wy­chry­piał i zbli­żył się do mnie. – Je­że­li cię nie po­ca­łu­ję, to zwa­riu­ję…
Po­ło­żył dłoń na moim po­licz­ku, a ja na chwi­lę przy­mknę­łam po­wie­ki. Mo­ty­le w moim brzu­chu po­de­rwa­ły się do lotu, a serce biło tak mocno, jak­bym wła­śnie była w trak­cie biegu.
– Zatem zrób to… – od­par­łam cicho. – Nie chcę, żebyś zwa­rio­wał.