Podróż Cilki recenzja

Heather Morris pochodzi z Nowej Zelandii, a obecnie mieszka w Australii. Pracując w szpitalu państwowym w Melbourne, przez kilka lat czytała i pisała scenariusze. W 2003 roku spotkała starszego pana, który "miał historię wartą opowiedzenia". W miarę, jak rozwija się ich przyjaźń. Lale powierzał jej tajemnice życia w czasach Zagłady. Tatuażysta z Auschwitz stał się bestsellerem wszędzie, gdzie się ukazał.

Cilka, a właściwie Cecilia Klein urodziła się 17 marca 1926 roku w Sabinovie we wschodniej Słowacji. 23 kwietnia 1942 roku szesnastoletnia Cilka trafiła do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkeanu. Oficer Schwarzhuber wykorzystuje ją seksualnie. Główna bohaterka nie ma wyboru i musi zaakceptować ten fakt, choć ciężko jest jej z tym żyć.
Kiedy następuje wyzwolenie obozu Auschwitz przez Armię Czerwoną Cilka w końcu może poczuć ulgę, że jest wolnym człowiekiem. Niestety, jej szczęście nie trwa długo, ponieważ zostaje oskarżona o kolaborację i szpiegostwo dla nazistów. Nikt z oficerów nie chciał zrozumieć, że była do tego zmuszana. Otrzymała wyrok 15 lat ciężkich robót do Workutłagu na Syberii.
Cilka znowu musi walczyć o przetrwanie. Robi wszystko, aby móc wyjść z tego okrutnego i bezwzględnego miejsca. Dzięki znajomości języków zostaje przeszkolona do zawodu pielęgniarki w lazarecie. Stara się pomagać tym, którzy pomocy i wsparcia potrzebują. Pomimo ciężkich doświadczeń Cilka zauważa, że w jej sercu jest miejsce dla drugiego człowieka, którego może pokochać i ułożyć sobie z nim życie na wolności.

Książka należy do gatunku literatury obozowej, i jest to kontynuacja, a dokładnie drugi tom Tatuażysty z Auschwitz. Publikacja zawiera fikcję literacką na temat głównej bohaterki, ponieważ została oparta na relacji Lalego Sokołowa. Niektórzy zarzucają autorce, że jest to romans, a nie literatura obozowa. W moim odczuci jest to książka o upokorzeniu, gwałcie i braku szacunku do drugiego człowieka. Kobiety były zmuszane do prostytucji z nazistami. Nie miały innego wyboru, a każda z nich chciała przeżyć. Każdej osobie po takich przeżyciach należy się miłość i radość z życia. Przecież po burzy zawsze wychodzi słońce.

Książkę polecam każdemu, ponieważ nie pozwala nam zapominać o II Wojnie Światowej i jej konsekwencjach. Szanujmy i pamiętajmy o osobach, które walczyły o wolność, bo dzięki nim możemy żyć w wolnym kraju. Nie oceniajmy nikogo, bo nie wiemy jak sami byśmy się zachowali w czasie walki o życie i przetrwanie.

Opinia pojawiła się na blogu: www.wksiazkizaklete.wordpress.com mniej