Sukcesja recenzja

„Rodzina to coś, co sprawia, że człowiekowi wyrastają skrzydła, dzięki którym jest w stanie wznieść się ponad każdą życiową przeszkodę, ale także coś, co może w pewien sposób upośledzić go na całe życie”.

„Sukcesja spadek po kimś; też: dzieła lub dobra kulturowe pozostałe po przodkach”.

Każdy z nas w swoim życiu dostaje jakąś spuściznę po swoich przodkach. Nie koniecznie są to rzeczy materialne. Czasami jest to np., duży nos, rude włosy albo neurotyczność. 😉 Nie raz nie dwa w swoim życiu słyszałam, że jestem kopią swojego taty, ale charakter mam zdecydowanie po mamie. I faktycznie z biegiem lat ja sama dostrzegam, że tak jest. Słyszeliście kiedyś, że macie coś po swoich rodzicach? Albo dziadkach?
Sara Blosh po swoich przodkach odziedziczyła willę, a właściwie pałacyk. Wróciła ze Stanów, gdy ten był odnowiony i zaprosiła swoich bliskich na spotkanie. Początkowo wszystko idzie dobrze, jednak z czasem atmosfera zaczyna gęstnieć. W końcu następuje punkt kulminacyjny, bo ginie jeden z gości. Kto go zabił? Który z gości mógł być do tego zdolny? Komisarz Borys Bulsa zaczyna dochodzenie, aby poznać tajemnicę śmierci bogatego biznesmena.
Muszę Wam powiedzieć, że „Sukcesja” wciągnęła mnie od samego początku. W stylu Autorki jest coś niesamowicie lekkiego, co sprawia, że przez książkę się leci. Strony uciekają przez palce, historia z każdym akapitem staje się coraz mroczniejsza i bardziej tajemnicza.
Coś w tej książce sprawiło, że ta historia wydała mi się żywa. Joanna Dulewicz niesamowicie rozbudowała warstwę psychologiczną postaci. Idealne skonstruowanie bohaterów sprawiło, że cała historia nabrała autentyczności. W tej książce każdy ma coś za uszami, każdy skrywa tajemnicę, jednak nic nie jest tak oczywiste, jak mogłoby się nam wydawać.
Autorka zbudowała tak niesamowitą historię, że zostanie ona ze mną na długo. W tej książce tajemnica goni tajemnicę. Napięcie rośnie z każdą stroną, a na koniec dostajemy taką informację, że szczękę zbierałam z podłogi dość długo.
Muszę przyznać, że przez całą książkę snułam swoje domysły i żaden z nich nie pokrył się z tym, co faktycznie zadziało się w tej książce.
Od siebie mogę powiedzieć, że jest to zachwycająca, tajemnicza opowieść w stylu klasycznych kryminałów. Od razu przychodzą na myśl książki Agathy Christie. Jeżeli więc lubicie kryminały w starym stylu, to zdecydowanie jest to książka dla Was.

Chcę zwrócić uwagę na jeszcze jeden, niezwykle ważny element książki, jednak nie chcę nikomu spojlerować, więc...

W TYM MOMENCIE MOGĄ POJAWIĆ SIĘ SPOJLERY!!
Do tego symbolika, jaką zawarła w swojej książce Autorka, genialnie nastrajała. Z każdym kolejnym fragmentem, odkrywałam coraz to nowsze symbole, które w pewnym momencie genialnie oddały ducha tekstu.
Szczególnie mam na myśli burzę, która pojawiała się, zawsze wtedy, gdy następował punkt kulminacyjny i miała wydarzyć się jakaś tragedia. Zwróciliście na to uwagę? Co o tym sądzicie? Jestem ciekawa Waszych spostrzeżeń.
KONIEC SPOJLERÓW

Na koniec. Książka jest niesamowicie napisana, pełna tajemnic i sekretów. Jednak pokazuje każde oblicze miłości. Jak sama Autorka napisała w posłowiu. Jest to historia o miłości i o tym, jak wiele odcieni może posiadać. „Miłość – wszędzie jej pełno, a każdemu jej brak".