Zniknięty ksiądz. Moja historia recenzja

O Kościele napisano już sporo. Zarówno w kontekście księży, jak i samej instytucji. Na kartkach punktowano kolejne przewinienia: zawiść, arogancja, bogactwo, czy te najgorsze, które często wykraczały poza jakiekolwiek ramy. Nie ma tygodnia czy miesiąca, aby na jaw wyszły skrywane tajemnice. Te mniejsze, o których szybko zapomnimy oraz te, które na stałe zapiszą na niechlubnej karcie historii. W tym całym kotle są oni. Młodzi chłopcy, którzy na skrzydłach wiary pędzą do seminarium. Jeszcze nie wiedzą, że to ich ostatnia, tak szczęśliwa podróż.

Sięgając po książkę Zniknięty ksiądz. Moja historia, wiedziałam, że czeka mnie mocno gorzka opowieść. Wielokrotnie słyszałam, że kapłani, którzy odeszli z Kościoła to ludzi z jednej strony szczęśliwi, a z drugiej mocno poturbowani. Przyjmując święcenia kapłańskie, liczyli na trwanie blisko Boga, pomoc współbraci i możliwość realizacji najskrytszych pragnień. Niestety po opuszczeniu stanu kapłańskiego w ich sercach pozostał tylko smutek, rozgoryczenie i rozpacz, bo nie tak to miało wyglądać.

Książkę możemy podzielić na trzy rozdziały. Pierwszy opisuje zabawne, często śmieszne anegdotki z życia księży. Drugi otwiera przed nami prawdziwe oblicze Kościoła. Pijaństwo, rozpusta i bogactwo. Trzeci zaś to historia autora, który z powodu wielu czynników odszedł ze stanu kapłańskiego. To zamknięta, bardzo gorzka i niezwykle cierpka opowieść o byciu kapłanem we współczesnym świecie. Nie droczy się z nami, niczego nie ubarwia. Pokazuje różne odcienie bycia księdzem. Jednak to, co najbardziej wybrzmiewa to zakłamanie i pycha hierarchów. Ta i butność, arogancja i skłonność do zła jest wręcz porażająca.

Jest to jedna z lepszych książek, jakie przeczytałam o Kościele. Nie pokazuje samej instytucji, ale przedstawia poszczególnych księży, którzy zostali w najgorszy możliwy sposób wypchnięci poza nawias, bo nie pasowali do całości. To także opowieść jak bardzo niszczy się marzenia, plany i oczekiwania. Niezwykle smutna, gorzka i prawdziwa historia, która na długo pozostaje w głowie. Szkoda tylko, że trafi do ludzi, którzy ten problem widzą, a nie do tych, którzy zamiatają go pod dywan.