Ogród bogów recenzja

"Ogród bogów" to ostatni tom przezabawnej "Trylogii z Korfu" od wydawnictwa Noir sur Blanc, na który warto było czekać tyle czasu. Chociaż książka jest zdecydowanie cieńsza niż części pierwsza i druga, to jest w niej o wiele więcej humoru, a okładka w rajskim klimacie jest tak piękna, że trudno oderwać od niej wzrok.

Rodzinkę Durrellów uwielbiam od pierwszego spotkania z opowieściami snutymi przez małego, rezolutnego Geralda, ale tym razem zaśmiewałam się jak nigdy i przez to okropnie żałuję, że nie poznam już więcej nowych, absurdalnie komicznych historii z ich życia.
"Ogród bogów" to świetne zakończenie trylogii będącej zbiorem śmiesznych (i przepełnionych różnymi gatunkami zwierząt) historii, które w bardzo sympatyczny sposób przedstawia kilkuletni Gerry.
Opowiastki z Korfu sprawiły, że w trakcie lektury poczułam wyspiarski klimat i poznałam kulturę tego niezwykłego, greckiego, śródziemnomorskiego świata. Uwielbiam Gerrego i jego przyrodniczą pasję, uwielbiam pomysły Margo, kocham Lesliego i Larrego, oraz podoba mi się to, jak pani Durrell wychowuje swoje dzieci. Oczywiście bardzo lubię wszystkich innych mieszkańców wyspy, oraz nietypowych gości, którzy bezustannie przewijają się przez ten bardzo nietuzinkowy dom.
Chociaż opowiadania zawarte w tym tomie nie są ciągłością, to jednak polecam czytać trylogię od początku, bo znając wcześniejsze historie czytelnik będzie bawił się podczas lektury wybornie i więcej zrozumie. Wydaje mi się, że jest też tutaj mniej zwierząt, a więcej szalonych gości, ale może to kwestia tego, że "Ogród bogów" to zaledwie 184 strony.

W trakcie czytania całej trylogii czułam, że zdecydowanie pasowałabym do tej rodziny i nabrałam ogromnej ochoty na wakacje w Grecji!

Uwielbiam sposób, w jaki Gerald opowiada czytelnikom o swoim dzieciństwie. Swobodny język, rewelacyjny humor i absurdalność sytuacji sprawiają, że książkę świetnie się czyta, a dla miłośników Grecji i tematów przyrodniczych będzie to wspaniały spacer po ciepłej, kolorowej i rajskiej wyspie.