Gray after Dark recenzja

"Gray after Dark" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Noelle West i powiem, że nie ostatnie. I wcale nie dlatego nie ostatnie, że kończę jej kolejną książkę "Ask for Andrea", a dlatego, że bardzo spodobała mi się twórczość autorki i będę chętnie do niej wracać.

Miley straciła swojej dotychczasowe życie przez wypadek, w którym straciłam swoją ukochaną mamę, która była dla niej całym światem. To ona ją dopingowała, to ona pracowała by finansować jej marzenia, to ona jej kibicowała najbardziej. Postanawia jednak, że w kolejnej olimpiadzie weźmie udział i zdobędzie podium właśnie dla swojej mamy. Jednak nim do tego dojdzie musi podjąć pracę. Znajduje ją w górskim pensjonacie „Frank Church Wilderness”. Jest to idealne miejsce by pracować i jednocześnie móc trenować. Miley znajduje świetny szlak, którym zamierza biegać do pięknego jeziora. Jednak pewnego dnia właśnie z tego miejsca zostaje uprowadzona...

"Gray after Dark" to świetny thriller, który wciągnął mnie bez reszty. Nie pozwolił mi się od siebie oderwać, bardzo chciałam dowiedzieć się jak poradzi sobie Miley. Bardzo jej kibicowałam, a Brenta popędzałam w myślach by się pospieszył, by nie rezygnował z poszukiwań. Autorka podzieliła książkę na dwie perspektywy: Miley i Brenta, więc nie tylko jesteśmy na bieżąco z myślami Miley i wydarzeniami, której jej dotyczą, ale również towarzyszymy Brentowi w poszukiwaniach. Lubię takie podziały, bo wiadomo co, gdzie i kiedy się dzieje. Oczywiście trochę byłam też zła na to, że tak długo się ciągną te poszukiwania, że mogła autorka trochę to skrócić, ale przez to świetnie trzyma czytelnika w napięciu. Świetne też jest to, że oprócz "tu i teraz" Miley wspomina różne sytuacje, które miały miejsce w jej życiu. Dzięki temu możemy bliżej ją poznać.
Książka mnie wciągnęła, ale też bardzo poruszyła. Niby wiem, że są różne osoby i różnie się zachowują, ale dopiero gdy o czymś takim czytam czy słyszę to dopiero wtedy dociera do mnie jakie to wszystkie jest bardzo przerażające i że może spotkać każdego z nas. Nie wiem jak bym się zachowała na miejscu Miley, bo nie da się tego przewidzieć, ale podziwiam ją za jej determinację i chęć życia. Wiele osób w takiej sytuacji pewnie by się załamało.
Trzeba też dodać, że cała historia jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami.