Pieśniarka zimowych pól recenzja

Powroty do Granic zawsze były jak otulanie się miękkim kocem w chłodne wieczory, ale tym razem czuję, że to pożegnanie. Zimowa odsłona tej niezwykłej miejscowości jest najspokojniejsza, ale i najbardziej refleksyjna, jakby sama natura przygotowywała nas na zamknięcie pewnego rozdziału. Śnieżne pola milczą, a w ich bieli odbija się cała historia Marysi.
Tym razem Maria wraca do domku pod lasem nie po to, by układać własne życie, ale by wesprzeć bliskich. Choć ucieka w pracę, próbuje zagłuszyć ból po rozstaniu, los znów przywołuje ją tam, gdzie wszystko się zaczęło. Zimowe Granice są ciche, ale skrywają więcej tajemnic, niż mogłoby się wydawać, nie tylko dla Marysi, ale i dla Kacpra, który wreszcie musi zmierzyć się z przeszłością. W tej części najbardziej poruszyło mnie to, jak autorka splata losy bohaterów z ich wewnętrznymi demonami. Jak zimowy krajobraz odbija emocje, samotność, nadzieję, tęsknotę i w końcu, pogodzenie się z tym, co nieuniknione.
„Pieśniarka zimowych pól” jest najdojrzalszą częścią serii. To powieść o tym, że czasem największa siła tkwi w przebaczeniu - sobie, innym, przeszłości. Że nie zawsze znajdziemy wszystkie odpowiedzi, ale możemy odnaleźć spokój. Czułam każdą stronę tej opowieści, cichy trzask mrozu pod butami, ciepło kubka z herbatą, śnieżne pola skrywające sekrety.
Zamykam książkę i czuję wdzięczność. Za Granice, do których zawsze chciałam wracać. Za bohaterów, którzy żyli nie tylko na papierze, ale i w moim sercu. Za emocje, które zostaną ze mną jeszcze długo. Jeśli seria „Leśne pejzaże” była dla Was jak ciepły dom, to „Pieśniarka zimowych pól” jest jego ostatnim, wzruszającym pożegnaniem. Niełatwo odejść, ale wiem jedno - to była podróż, którą warto było odbyć.
Ale przede wszystkim dziękuję Joannie Szarańskiej, za tę niezwykłą serię, która otulała jak ciepły szal, wzruszała, koiła i przypominała, jak ważne są - nadzieja, miłość i nowe początki. Seria „Leśne pejzaże” to opowieść, która zostanie w moim sercu na zawsze, i jestem pewna, że jeszcze nie raz wrócę do Granic, by znów poczuć ich magię.
Polecam z całego serca!