Gorączka w Hawanie recenzja

Mnie Hawana i Kuba nigdy nie kojarzyła się z wulkanem ("Kuba wyspa jak wulkan gorąca" - pamiętacie?) ani z ognistością, ani tym bardziej z gorączką. Zawsze myśląc "Kuba", myślałam o długich sjestach, cygarach leniwie wypalanych w zaciszach ciemnych gabinetów, spoconymi ciałami, dyszącymi z gorąca. Ale nie z ognistości i pożądania, tylko właśnie z duchoty i upału.

A tu proszę - na Kubie bywa też zimno! Akcja powieści rozgrywa się w czasie kubańskiej zimy. I uwaga - temperatura spadła poniżej 16 stopni! - zimno się zrobiło niemozliwie. Dobre, co? Dla nas, Polaków, takie rewelacje są zabawne, bo co powiedzieliby Kubańczycy, gdyby musieli przeżyć naszą zimę? Albo rosyjską?


Kryminał jest o tym, że zaginął pewien dygnitarz, trzeba go odnaleźć. Do poszukiwań oddelegowano jednego z policjantów śledczych, tak się złożyło, że byłego kolegę dygnitarza z lat szkolnych. I ta właśnie sytuacja jest tu kluczowa - śledztwo nabrało jakiegoś dziwnego charakteru. Mario kolegi nie lubił, był uprzedzony, to nie pozwalało zachować jasności umysłu. Ponadto mamy do czynienia z komunizmem - więc społeczeństwo nie jest skłonne do zwierzeń, żona zaginionego też wywarła na mnie dziwne wrażenie - jakby sama nie wiedziała, czy chce powrotu męża czy nie.

Ogólnie powieść mi się podobała i ciekawa jestem przede wszystkim losów Mario, bo nie wydaje mi się, żeby miało mu się ułożyć w życiu, ale nic nie jest wykluczone. No i atmosfera komunistycznej Kuby - bardzo ciekawie się czyta o tamtejszych stosunkach międzyludzkich. Komitety na każdej ulicy - u nas aż tak źle chyba nie było?
Polecam przede wszystkim nie jako kryminał (fabuła była dość przewidywalna), tylko jako studium życia na Kubie.