Soweto - my love recenzja

Książkę połknęłam w jeden wieczór. Wyjątkowo mnie wciągnęła. Jest to piętnaście krótkich opowiadań zebranych w jeden bardzo wyraźny tom. Chociaż bohaterowie w każdym opowiadaniu są różni, to jednak tematyka całego zbioru jest taka sama – protest przeciwko rasistowskim podziałom w RPA i wszystkim jego konsekwencjom. Pozycja jest bardzo ważna ponieważ jest niezwykle mocno osadzona w problematyce społecznej, a tematy w niej zawarte są niestety bardzo rzadko poruszane przez literaturę. Trzeba od razu zaznaczyć, że autor w żadnym wypadku nie jest rzecznikiem apartheidu, nawet nie opowiada się wyrażnie po żadnej z konkretnych stron, po prostu wiernie, momentami aż do bólu, ukazuje rzeczywistość w RPA i współistnienie różnych ras. Wojciech Albiński pokazuje, jak trudno opowiedzieć się po jednej ze stron, jak niezwykle cienka i ulotna jest granica porozumienia między białymi i czarnymi oraz wskazuje, iż nawet wielka miłość nie jest w stanie tych granic zniszczyć. Albiński ukazuje także, jak daleko sięga nasze człowieczeństwo i kim tak naprawdę jesteśmy. Opowiadania są wielowymiarowe, postacie ciekawie narysowane, a język perfekcyjny.
Książkę czyta się doskonale, chociaż porusza temat trudny, o którym wiele osób wolałoby nie myśleć. Bardzo ważne jest wierne oddanie realiów RPA. W trakcie lektury miałam wrażenie, jakby autorem była osoba urodzona w RPA, tak doskonale oddany jest klimat zarówno kraju, jak i sytuacji, jaka w nim panuje. Zupełnie zapomina się, że autorem jest biały z Europy, a nie rdzenny mieszkaniec RPA. Mimo, iż jest to kolejna książka Albińskiego, ja (przyznaję się z ręką na sercu) po raz pierwszy spotkałam się z twórczością tego autora i mogę tylko żałować, że tak póżno. Mam zamiar nadrobić zaległości w lekturze poprzednich książek autora, a przy okazji czekam na kolejną.