Gniazdo recenzja

"- Nie udało się, co?
A wiesz dlaczego?
Bo bez względu na to,
jak szybko uciekasz,
przeszłość zawsze cię dogoni".

W ostatnim czasie trafił do mnie ten tytuł. Bardzo lubię debiuty, więc sięgnąłem po niego z ogromną ciekawością. Tytuł książki – metafora symbolizująca poczucie ciepła, bezpieczeństwa i opieki, bardzo dobrze określa nasze pragnienia– treść, którą znalazłem na kartach książki pokazała mi jednak, jak lichym i kruchym mogą być moje/nasze pragnienia. Potrzeba bycia kochanym, szanowanym, w relacji z drugą osobą są często tak silne, że gubimy w tym wszystkim sens i bardzo łatwo dajemy się zaszufladkować, ubezwłasnowolnić czy uwikłać w toksyczne, złe związki.

Zagłębiając się w czytaną historią coraz bardziej przenosiłem zapiski z kart książki na własne życie. Zacząłem zastanawiać się czy ja sam nie znalazłem się w ringu z kimś/czymś, co nie daje mi szansy na unik- przyparty codziennością przyjmuję kolejne ciosy... Zdarzają się w życiu takie momenty kiedy ma się wszystkiego dość! W głowie krążą myśli, które systematycznie niszczą ciało. Każdy dzień jest nowym doświadczeniem bólu, który ogarnia całe ciało – wciąga coraz głębiej w piekielną otchłań, w niekończący się ciemny tunel, gdzie pozostaje samotność, pustka, ciemność...

Autorka stworzyła ciekawą debiutancką opowieść zgłębiającą ludzką psychikę. Nie jest to ociekający krwią i brutalnością thriller kryminalny, lecz pełna emocji podróż do wnętrza siebie. Retrospekcje czasowe, które zastosowała Autorka w swojej opowieści, bardzo dobrze odzwierciedliły co było impulsem do współczesnych wydarzeń, co było iskrą, która rozpaliła późniejsze wydarzenia. Książka pokazuje, że wydarzenia z przeszłości mogą mieć ogromny wpływ na teraźniejszość; że nie ma zbrodni doskonałych; że jesteśmy mali, krusi...

GNIAZDO trzymało mnie w zaciekawieniu od pierwszych do ostatnich stron – paraliżujący niepokój wypełniał moje płuca piekącą pustką, a każdy oddech był coraz płytszy.

Skończyłem czytać.
Odłożyłem książkę.
Zamknąłem oczy i...
odpłynąłem...