Głusza recenzja

Do sięgnięcia po "Głuszę" Marka Edwardsa zachęcił mnie przede wszystkim opis fabuły, od którego na ciele aż pojawiły mi się ciarki i stwierdziłam, że to jest TO, co chcę przeczytać. W dodatku okładka zrobiła na mnie spore wrażenie i liczyłam na istny rollercoaster emocji, krwawe morderstwa i pędzącą akcję. Czy tak było? Niestety nie bardzo.
Zacznijmy jednak od samego zarysu historii. Tom Anderson i jego córka Frankie wyjeżdżają na kilka dni do ośrodka wypoczynkowego położonego w leśnej głuszy, aby nadrobić stracony czas. Okolica jest przepiękna i choć szczególnie młodej dziewczynie ciężko bez Internetu, to jakoś odnajdują się w tym urokliwym miejscu. Jednak bardzo szybko okazuje się, że pierwsze wrażenie może być mylne, a „Płytkie Zdroje” skrywają wiele przerażających sekretów. Tom postanawia wyjaśnić największą zagadkę tego miejsca, co nie kończy się zbyt dobrze.

Ogromnym plusem jak dla mnie jest sceneria tej historii, bo nie ukrywam, że czułam się w przedstawionej przez autora okolicy jak ryba w wodzie i sama bym towarzyszyła bohaterom podczas ich wędrówek po lasach. Stworzone przez Edwardsa miejsce miało swój mroczny klimat i choć same wydarzenia nie zrobiły na mnie wielkiego wrażenia, bo były dość przewidywalne, tak koncepcja ośrodka wypoczynkowego bardzo mi się podobała.
Mark Edwards ma bardzo lekki styl pisania i przez kolejne strony się po prostu płynie, a w dodatku świetnie buduje napięcie i tworzy realistyczne opisy miejsc. Przedstawione przez niego postacie także w większości da się lubić i potrafiłam im kibicować. Zdecydowanie największą sympatię wzbudziła we mnie Frankie i wydaje mi się, że jest to najlepiej wykreowana postać w całej historii.
Niby wszystko świetnie, ale jednak liczyłam na coś więcej. Liczyłam na grozę! Niestety całość przepłynęła jakoś tak łatwo i nie wywołała we mnie ta historia większych emocji. Pojawiło się kilka straszniejszych scen i opisów, ale chciałam czegoś więcej, po opiniach, które zdążyłam już przeczytać.
Nie jest to ani historia zła, ani wybitnie dobra. Miło spędziłam z nią czas, doczytałam do końca (a to już czasami wyczyn z mojej strony!), ale nie porwała mnie ona. Myślę, że mimo wszystko będę sięgać po kolejne książki autora, bo chcę się przekonać na co jeszcze go stać. Chętnie zobaczyłabym go w mroczniejszych pozycjach, bo ma do tego dryg.
Miłośnikom spokojnych thrillerów jak najbardziej polecam, ale jeżeli ktoś woli historie z dreszczykiem i akcją gnającą w zawrotnym tempie, to lepiej sobie darować.