Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości recenzja

"Czarnobylska modlitwa", o czym nie trzeba nikogo informować, podnosi po raz kolejny problem awarii w elektrowni w Czarnobylu. Na ten temat wiele już powiedziano, napisano. Krajobraz po wybuchu wrósł nie tylko w wyobraźnię masową, ale także w nasza kulturę i, postawmy sprawę jasno- popkulturę, za sprawą między innymi gier komputerowych utrzymanych w klimatach post-apo. Ta książka jest jednak inna- oddaje głos ludziom, których ta tragedia dotknęła bezpośrednio. Nie politykom, naukowcom, teoretykom. Mieszkańcy strefy, likwidatorzy, żołnierze, lokalni aparatczycy opowiadają o tym, jak niewidzialne zagrożenie z dnia na dzień wyrwało ich z życia, w którym byli głęboko zakorzenieni. 

Książka skonstruowana jest w formie monologów-autorka nie pozwala nikomu- nawet samej sobie- wejść w słowo bohaterom historii. W wielu miejscach forma wypowiedzi sugeruje dialog, odpowiedź na pytania autorki, jednak nawet wtedy sama ich treść nie zostaje opublikowana. Pierwsze skrzypce gra historia. Nie ma miejsca na przedstawienie postaci, nie dowiadujemy się, kim jest rozmówca (dokładnie: dowiadujemy się dopiero z podpisu pod monologiem), jak wygląda, gdzie się aktualnie znajduje. Dowiadujemy się o nim samym tyle tylko, ile sam chce ujawnić. Po kolei odkrywa przed nami fakty dotyczące siebie, swojego życia. Czasem są to nostalgiczne wspomnienia czasu sprzed Czarnobyla, czasem opowieści o pierwszy chwilach po awarii a czasem wręcz przeciwnie- te skupiające się na życiu "po". 

Spotykamy się że zróżnicowaną oceną wydarzeń, różnymi motywacjami i konsekwencjami. Prawdziwi ludzie z ich prawdziwymi emocjami. Trudne w odbiorze, w kilku miejscach wyciskające łzę wzruszenia albo wzbudzający wewnętrzny bunt przed nieludzkim podejściem władz. Doskonałe uzupełnienie wiadomości i dopełnienie obrazu dla każdego, kto zaczął zgłębiać temat poprzez serial. Pozycja obowiązkowa