Genialna przyjaciółka recenzja

Elena Ferrante "Genialna przyjaciółka",

Przyznam, że po licznych czytelniczych zachwytach dotyczących książki, liczyłam na dużo więcej. Po lekturze czuję się jednak połowicznie usatysfakcjonowana. "Genialna przyjaciółka" to historia tęsknoty za lepszym jutrem, opierająca się na przeróżnych relacjach, z których główną jest historia dość specyficznej przyjaźni pomiędzy, najpierw dziewczynkami, a następnie nastolatkami, Eleną narratorką powieści oraz Lilą. I tę umiejętność budowania napięcia, wręcz żonglowania panującymi pomiędzy bohaterami relacjami, których w tle jest znacznie więcej, uważam za naprawdę godne przyklaśnięcia mistrzostwo świata.

Do budowania czytelniczych emocji potrzebuję również świetnie pokazanego tła wydarzeń. Wydawałoby się, że klimat klimat Neapolu lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, zamknięty w obrębie głównie jednej, niezbyt bogatej z resztą dzielnicy, idealnie nada się do tego. A jednak, w moim przekonaniu, zszedł w powieści na dalszy plan. Zabrakło mi go trochę, żebym poczuła się naprawdę usatysfakcjonowana lekturą. Nie znaczy to, że klimatu tamtych czasu nie da się odczuć. On jest, ale rozmywa się gdzieś wychodzącymi na pierwszy plan powiązaniami poszczególnych osób. Nie jest tak charakterystyczny jak chociażby w powieści Amosa Oza "Mój Michael" gdzie wręcz czuje się zapach miasta, słyszy jego odglody, a chociażby opisy rozwieszonego, suszącego się prania są niezwykle sugestywne.

Być może przyczyna tego leży w formie przekazu. Chociaż miałam papierową wersję powieści, wybrałam audiobook, w którym przekazane przez narratorkę międzyludzkie zależności przykryły swoim zasięgiem drobne elementy równie ważnego dla niej, tworzącego klimat tamtych lat oraz południowych ludzkich charakterów, tła? W każdym razie, po odsłuchaniu pierwszej części, nie nam pewności czy dalej "iść" w Ferrante czy może sobie odpuścić? Nie czułam bowiem tych emocji, na które tak liczyłam, chociaż początek zapowiadał się naprawdę intrygująco. A jak na tle książki wypada serial? Warto?