Młodzieniec recenzja

   W tej książce wszystko kręci się wokół portretu młodzieńca pędzla Rafaela Santi. Obraz został namalowany prawdopodobnie w pierwszym dwudziestoleciu XVI wieku. Po śmierci malarza obraz trafił w ręce jego ucznia Giulia Romana, póżniej dzieło znalazło się w Modenie, a następnie w Wenecji, gdzie od rodziny Giustinianich odkupili go Czartoryscy i tak się zaczęła przygoda z Młodzieńcem w Polsce. Obraz wystawiony był wraz z innymi zabytkami w prywatnym muzeum Izabeli Czartoryskiej w Puławach, gdzie pozostawał aż do czasów powstania listopadowego. Po powstaniu został przeniesiony do pałacu w Sieniawie. Kolejnie trafił do Paryża, w trakcie rewolucji w roku 1848 został wysłany do Londynu, aby po trzech latach znów wrócić do Paryża, tym razem do Hotelu Lambert.
  W latach 70 obraz przybył do Krakowa, gdzie zostało otwarte krakowskie Muzeum Czartoryskich, ukazujące zbiory rodziny.
Gdy wybuchła I wojna światowa portret ten został wysłany do Drezna, póżniej znów był w Polsce, gdzie został ukryty w Sieniawie. Jednak zbiory Czartoryskich odnaleźli Niemcy i wysłali je Rzeszy. 
 Następnie dzieło Rafaela widziano w muzeum w Berlinie. Następie obraz trafił w ręce Hansa Franka i prawdopodobnie znajdował się w jego rezydencji na Wawelu. Uciekając z Krakowa przed ofensywą radziecką Frank polecił wywieźć dzieła do Niemiec.
 Tyle wiadomo o losach młodzieńca.
   Gdzie teraz jest? Co się z nim dzieje?- na te pytania próbuje odpowiedzieć Rafał Barnaś w tej książce. Jednak nie jest to powieść historyczna. Autor ukazuje historię, która mogła się wydarzyć, ale nie musiała. Opisywane zdarzenia to nic innego jak fikcja literacka. 
 Jeśli chodzi o samą fabułę, to moim zdaniem ma ogromny potencjał. Historia mogłaby być przedstawiona w lepszy, bardziej ciekawy sposób. 
 Było kilka dobrych momentów, szczególnie pod koniec, gdzie akcja zaczęła toczyć się szybciej, ale ogólnie książkę czytało mi się bardzo ciężko mimo prostego języka i braku zbyt wielu opisów świata przedstawionego. Nie podobały mi się dialogi. Uważam, że są zbyt płaskie, powierzchowne i sztuczne. Nie sądzę, że ktoś naprawdę rozmawia w ten sposób. To samo dotyczy bohaterów, uważam, że można by było bardziej dopracować ich portret psychologiczny. 
  Pomimo tych niedogodności książka przybliżyła mi historię obrazu Rafaela i sprawiła, że zaczęłam się zastanawiać nad jego dzisiejszymi losami, a o to chodzi w książkach, że mają skłaniać do refleksji.