Cień spoza czasu recenzja

... pod względem tego, jak często moja postać kończy spętana kaftanem bezpieczeństwa w jakimś miłym pomieszczeniu pozbawionym ostrych przedmiotów to ,,Cień spoza czasu'' zdecydowanie znalazłby się na pierwszym miejscu. Do tej pory rozegrałam grę pięć razy i za każdym razem Nathaniel Wingate Peasley kończył w otchłaniach szaleństwa.

Ale od początku.

Black Monk już po raz dwunasty wręcza nam grę paragrafową osadzoną w lovecraftowskim uniwersum - tym razem naszym bohaterem jest nieszczęsny profesor Wingate, człowiek, którego ostatnim wspomnieniem jest wykład z ekonomii, który prowadził, a potem... nic. Pustka. Pięć lat wyciętych z życia.
Co ciekawe - i przerażające - Wingate tego czasu nie spędził nieświadomy w szpitalu albo w domowym łóżku. O nie! On prowadził całkiem normalne życie. Podróżował, nawiązywał nowe znajomości, używał dziwnej, tajemniczej maszyny...
I przy okazji stracił rodzinę. Ale nie można się specjalnie dziwić temu, że żona postanowiła go porzucić i zabrać ze sobą dzieci.
Wszystkiego, z resztą, dowiemy się w swoim czasie.
Albo i nie. Bo, jak wiadomo, to w pełni zależy od nas i od tego w jaki sposób poprowadzimy fabułę.

(I tu drobny minus: obojętnie od tego, jak bardzo nasz Wingate będzie chciał o całej sprawie zapomnieć, jak bardzo będzie chciał powrócić do normalnego, starego, spokojnego życia i skupić się na ratowaniu tych relacji z bliskimi osobami, które mu jeszcze pozostały, fabuła będzie cały czas konsekwentnie skręcać w stronę kosmicznego horroru. Więc możecie nie wierzyć w Azathotha i Cthulhu, ale oni wierzą w Waszego bohatera i nic na to nie poradzicie.)


Jeśli chodzi o kwestie wizualne i samo wydanie książki, to nikogo zapewne nie zdziwi, że ograniczę się do skrótowego stwierdzenia, że wszystko jest dokładnie tak, jak było w poprzednich grach z serii. Czyli jest doskonale. Książka została ładnie i solidnie wydana, zawiera ilustracje, jej format dalej jest dość ,,kieszonkowy'' więc nadaje się jako doskonała alternatywa dla telefonu lub tabletu podczas dłuższej podróży.

Pewną nowością jest mechanika dotycząca wizji Wingate'a: za każdym razem, kiedy jakaś się pojawia, musimy zgadnąć/przypomnieć sobie rok w którym dane wydarzenie miało miejsce - dwie ostatnie cyfry tego roku będą jednocześnie numerem strony, do którego musimy przejść. Nie jest to nic specjalnie skomplikowanego. I gwarantuję Wam, że jeśli jakiejś daty nie znaliście, to teraz na pewno ją zapamiętacie.

Czy polecam? Jak zwykle: tak.



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl