Iksy i zera recenzja

Dostajemy świat alternatywny – co by było gdyby... gdyby ludzie o jasnej karnacji nie wygrali w historycznej loterii? Gdyby to osoby o ciemnej karnacji były ,,u władzy''? Gdybyśmy mieli do czynienia z powszechnym rasizmem ale odwróconym?

Wiecie, gdyby to, że ktoś o jasnej skórze może uczyć się w tej lepszej, prestiżowej szkole dla osób czarnoskórych było czymś wzbudzającym tak głębokie kontrowersje, że aż prowadzącym do zamieszek?

A w ogóle to zapomnijcie o ,,mieszanych'' związkach i małżeństwach. Takie rzeczy się nie dzieją, takie rzeczy są niewyobrażalne.

Dlatego fakt, że Sephy ma takiego, a nie innego przyjaciela jest tak dyskusyjny. Bo już się pewnie domyśliliście, że cera Calluma jest jak śnieg biała. No, w każdym razie jest zdecydowanie jaśniejsza niż skóra Sephy.

I na domiar złego między tą dwójką rodzi się uczucie.

No i gdyby ta książka była krótsza, gdyby była bardziej dynamiczna, gdyby bohaterowie byli starsi, albo gdyby styl autorki był bardziej rozbudowany, gdyby świat był przekonujący i gdyby było w nim coś świeżego, nowego, zmuszającego do refleksji – to ta książka mogłaby być dobra. Tymczasem jest co najwyżej przeciętna.

Czytając niektóre opisy przejawów dyskryminacji i rasizmu miałam wrażenie, że Malorie Blackamn poszła na skróty i wykorzystała prawdziwe zdarzenia zmieniając w nich tylko kolor skóry bohaterów. W pewnym momencie czekałam już tylko na białoskórą Rosę Parks w autobusie. No ale nic straconego - ,,Iksy i zera'' to cała seria, więc możemy się tego doczekać. Tak samo jak hasła ,,miałem sen''. I może jakiegoś mroczniejszego odpowiednika Ku Klux Klanu, bo w sumie czemu nie?

Ten zabieg nie skłonił mnie bynajmniej do snucia głębokich (albo jakichkolwiek) przemyśleń na temat rasizmu ale raził mnie swoistym brakiem oryginalności. To wyglądało dla mnie tak, jakby autorce się wręcz nie chciało wysilać nad kreacją świata.

Więc może, pomyślicie, pochyliła się bardziej nad bohaterami? A gdzież tam! Próżne Wasze nadzieje. Bohaterowie są płascy, jednowymiarowi i papierowi. Od początku do końca wiemy kto jest dobry, a kto zły, nie ma pod tym względem żadnych zaskakujących zwrotów akcji, postacie nie zmieniają się, nie dojrzewają emocjonalnie, nie przechodzą jakiejś konkretnej przemiany duchowej, ot, starzeją się odrobinę i w sumie to wszystko, nic więcej. To, co mówi Sephy na początku książki mogłoby równie dobrze zostać powiedziane pod koniec. To, jak zachowuje się Callum na końcu powieści równie dobrze mogłoby mieć miejsce na początku.

Dobra, powiedzą optymiści, to może chociaż motywy bohaterów są sensowne? No nie, też nie są. To znaczy iksy (ci, którzy mają ciemniejszą karnację) nie lubią zer (tych o jaśniejszej karnacji), bo w sumie tak. Zera nie lubią iksów, bo iksy są dla nich dupkami i ich dyskryminują, i nie pozwalają im rozwinąć skrzydeł, i chodzić do szkół, i prowadzić normalnego, spokojnego życia, i... Standard, prawda?

Sephy chce, żeby ,,wszystko było dobrze'' i żeby wszyscy żyli długo i szczęśliwie, ale tak naprawdę do końca nie wiadomo skąd jej się to wzięło.

I nie, to nie mogło przesiąknąć do niej z książek i filmów, bo w tym świecie nie ma takich równościowych zapędów. Przynajmniej nie w kulturze masowej.

Ale dobrze, przypuśćmy, że w jakiś sposób Sephy doszła do tego sama, tylko dzięki przyjaźni z Callumem.

Callum to takie sympatyczne lelum-polelum. On też chce, żeby wszystko było dobrze, ale zupełnie mu nie wychodzi. A kiedy wszystko nagle w jego życiu się sypie chłopak postanawia dołączyć do Frontu Wyzwolenia i staje się arcydupkiem skupionym na tym, żeby eksterminować jak najwięcej iksów.

Bo wiecie, przemoc to zawsze dobre rozwiązanie.

(Sarkazm, żeby nie było.)

Przynajmniej do pewnego momentu, kiedy znowu odkrywa w sobie pokłady człowieczeństwa i... to też skądś znamy, prawda?

O bracie Calluma to już nawet nie wspomnę, bo był dupkiem, jest dupkiem i prawdopodobnie dupkiem po wsze czasy będzie.

Okej, powiedzą teraz pewnie ci najbardziej wytrwali optymiści, którzy zostali na sali, to może chociaż ten cały Front Wyzwolenia ma ręce i nogi? No i tu też muszę Was zawieść – nie ma. To, w jaki sposób FW się organizowało, jak prowadziło swoje akcje, jak rekrutowało członków i jak wyglądały jego komórki mogłoby zostać wymyślone przez średnio rozgarniętego nastolatka. Ale na pewno nie przez kogoś dorosłego i ogarniętego życiowo.

A jeśli się zastanawiacie dlaczego, do licha, iksy są iksami a zera zerami, to się nie dowiecie.

Podsumowując: w tej książce nie ma oryginalnego świata, nie ma oryginalnej fabuły, nie ma dobrze rozpisanych bohaterów i realnych motywów – to takie ślizganie się po ważnych tematach, tylko po to, żeby zaznaczyć ich istnienie.

I może to niesprawiedliwe z mojej strony, nie wiem, ale wydaje mi się, że ta książka stała się popularna właśnie dlatego, że te tematy zarysowywała we właściwym czasie. Koniec.

I tak zupełnie szczerze, jeśli chcecie przeczytać naprawdę dobrą książkę w której bohaterowie walczą z dyskryminacją i swego rodzaju rasizmem, to zachęcam do sięgnięcia po serię ,,Red Rising'' bo tam to wszystko jest o niebo lepiej rozpisane. Łącznie z wątkiem miłosnym i z motywem ruchu oporu. Serio.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl