Totentanz recenzja

Dobra, więc polifoniczne powieści się zdarzają. Prawda? To nie jest rzadkie zjawisko, że w jakiejś książce mamy mnogość bohaterów, mnogość wątków, wiele punktów widzenia i wiele ludzkich spraw. Ale naprawdę nieczęsto zdarza się to aż tak intensywnie jak tu. Tu jest tego na serio mnóstwo. I obiektywnie trzeba przyznać, autor radzi sobie z tym całkiem nieźle. Potrafi pokazać wątki tak, że wiemy, który z nich jest głównym, który zaś pobocznym (i w odpowiednim czasie zakończyć ten drugi, by nie „pałętał” się nam przy tym pierwszym, gdy ten zbliża się ku końcowi – tak, to też jest ważny element pisarskiego warsztatu), sprawić, że wszystkie postacie mają jakieś tam cechy, dzięki którymi je kojarzymy, pisać tak, że nijak się w tym nie gubimy.

Początek był pod tym względem wręcz bardzo, bardzo dobry, w zasadzie wybitny. Byłem wciągnięty, zaangażowany, bawiłem się jak rzadko kiedy. I jest coś paradoksalnego w fakcie, że ten bardzo dobry etap powieści kończy się dokładnie wtedy, gdy na jej kartach pojawiają się bohaterowie poprzednich tomów cyklu :) Wtedy, owszem, zaczyna być nużąco i lektura zwyczajnie „oklapa”. Autor chyba po trosze zdawał sobie sprawę z tego pogorszenia akcji i miejscami zaczął potem dawać naprawdę ostre wzmocnienia akcji (np. nader dokładny opis aktu zgwałcenia kobiety przez faceta). Tonący brzytwy się chwyta? Tym bardziej, że w tamtym etapie widzieliśmy już wyraźnie podstawową wadę powieści – domyślenie się o co w tym wszystkim chodzi było banalnie proste.

I znowuż – Gorzka na końcu starał się o megatwist i jakoś tam on mu wyszedł. O ile domyślenie się co generalne okaże się pod koniec było, powtórzę to, śmiesznie łatwe, o tyle ten dodany niedługo przed finałem szczegół intrygował i - serio-serio – zaskakiwał. Logicznie wynikał z wcześniejszej fabuły i wybrzmiał w pełni.

Wybrzmiał tak może przez kontrast z innymi sprawami, które właśnie nie wybrzmiewały. Tak, w powieści roi się od rzecz, co do których aż się prosi, by je nieco podkręcić. Taki pierwszy przykład z brzegu – pamiętacie, pisałem przed chwilą o wielości spraw w tej książce, jej ważną częścią jest wielość śledztw. I postacie coś tam wspominają, że to mało prawdopodobne, by w tym samym czasie w jednym mieście działało kilku psychopatycznych morderców. Ale… ale jest to właśnie cośtamwspominanie, nie widzimy tej ich rozterki w pełni. Podobnie nie do końca wybrzmiewa końcowa konfrontacja głównego dobrego i głównego złego (tak, tak – coś się pojawia, ale mogłoby bardziej :) ), rozstanie małżonków (tu pisarz chciał niedomówienia – i stanowczo nie wyszło) i kilka jeszcze innych rzeczy.

Ostatnia część trylogii jest jej najlepszą częścią, to fakt. I powiedzmy łaskawie, że nie tylko przez ten bardzo dobry początek :) Jest w „Totentanzu” kilka dobrych scen, kilka fajnych pomysłów, kilka intrygujących zagrań. A gdyby całość była tak dobra jak kilkadziesiąt pierwszych stron byłby to jeden z najlepszych kryminałów jakie czytałem.